Erg populair zal ik mij met dit verslag van een rit vol kleine incidenten wellicht niet maken, maar ik wil ze bij deze wel benoemen om te voorkomen dat er grotere van komen.
Dit relaas is dan ook mijn persoonlijke kijk op de rit, wellicht bestaan er ook andere visies. Met mijn naamgenoot langs het kanaal vertrokken. In Rekem was het voor mij goed geweest. Jean nam over. Het tempo werd opgevoerd. Achter de spoorbrug in Gellik dook er een tegenligster op. De hele groep, die zoals zo vaak, de hele weg in gebruik heeft, schoof met de nodige zwiepers naar rechts waardoor Jan bijna ten val kwam . Jan, die niet meer wil vallen, koos eieren voor zijn geld en hield het voor bekeken. Voorin was men zich van geen kwaad bewust en de powermeter stond op 200 watt, dus maar door. Er werd 3 maal geroepen om rechts omhoog te fietsten maar toch werd er rechtdoor gereden. Mark B en Michel die voorheen klaagden dat het te hard ging, gingen dan het tempo regelen. Maar comfortabeler voelde dat alvast niet aan. Op de oplopende stroken ervoer Marthe dat een kazoukamp toch niet hetzelfde effect heeft als een hoogtestage. Haar papa, die anders nooit compassie toont, besloot dat het voor hun genoeg geweest was. Ondertussen reden Jean en Ives alweer ergens voor de groep uit. We waren ondertussen in Zammelen op het circuit van het EK wielrennen. In Bommershoven moesten we even op het fietspad langs de drukke baan Tongeren – Sint Truiden. In drie schijfjes konden we oversteken. Er werd gevraagd om even te wachten, dit gebeurde tot de eerste 3 kwamen aansluiten en dan werd er terug vertrokken. Tja en dan wordt er natuurlijk geklaagd dat er even verder weer gewacht moet worden. Soms is die vijf seconden voldoende om iemand te laten aansluiten en niet helemaal murw te rijden. Maar goed we waren aan het klimmen naar Heks de bestemming van de rit. Oh ja, er reed even daarvoor weer iemand voor de groep uit en we kwamen weer op een splitsing. Wordt er dan te laat geroepen of moet je bij de groep blijven, het is maar hoe je het wilt bekijken. De terugweg werd aangevat maar in Mettekoven moest ik in de bocht vol in de remmen omdat niet iedereen de bochten op dezelfde wijze neemt. In de klim van Vrolingen ontplofte Frank. Boven aan de grote baan werd even gewacht. Ik vertrok op kop om het tempo na de beklimming even te drukken, zodat iedereen op adem kon komen, maar werd al snel voorbij gesneld door een aantal mensen. Ik zat in Gunter zijn wiel, maar die maakte niet onmiddellijk aanstalten om het gat te dichten. Tot op de rotonde, waar hij plots zo versnelde dat als we gevolgd waren er ongeleide projectielen uit de bocht waren gevlogen door de middelpunt vlietende kracht. Met als gevolg dat ik nadien ruim een kilometer op een gat hing van 50 meter. Aan het rood licht in Kortessem moesten we gelukkig wachten. Maar daar stonden nog een aantal andere fietsers. Toen het licht op groen sprong reden de koprijders daar snel langs voorbij, zich van geen kwaad bewust. Uiteraard vertrekken die mensen ondertussen ook en dan zit je daar achter of tussen. Omdat we even verder naar rechts moesten en om die andere mensen niet in gevaar te brengen heb ik dan maar geroepen om even in te houden. Maar als we nu rechtdoor waren gegaan dan hadden we op dat fietspad tussen andere mensen door gevaarlijke stoten moeten uithalen, door de weg op te vliegen, om mee te kunnen met de koprijders. Totaal onverantwoord. De koprijders hebben daar uiteraard niets van gemerkt. Op kop rijden in groep kan je een beetje vergelijken zoals met een aanhangwagen of met een camion rijden. Je kan niet hetzelfde doen als dat je met een sportkar rondtoert en af toe moet je checken of nog alle bagage goed vast zit.. Het argument ze moeten maar een tree harder duwen gaat hierin niet op, omdat niet iedereen dezelfde fysieke mogelijkheden heeft en je als koprijder verantwoordelijk bent om de veiligheid van de groep en de andere weggebruikers in te schatten vooraleer je een maneuver doet. Punt aan de lijn, nieuwe regel. Over veiligheid gesproken op het fietspad door het bos richting Stalken voelde ik plots een voorwiel ter hoogte van mijn voeten. Omdat ik daar nerveus van wordt en mij onveilig voel heb ik dan maar mijn plaats afgegeven, ondanks dat ik dat eigenlijk niet zou moeten doen. Frank had het ondertussen gehad en wij waren met een drietal gelost. Voorin was men zich van niets bewust. Toen wij aan het preventorium terug bij de groep kwamen was de zin om nog mee te doen over. Frank besloot nog eens alles op alles te zetten maar kreeg het gat niet gedicht. In Rekem stond alleen Mark ons op te wachten. Wellicht heeft iedereen een goed excuus, maar als we niet samen kunnen aankomen waarom dan samen vertrekken? Niet dat deze rit alleen maar kommer en kwel was. Er is ook op stukken goed en verantwoord gereden en in de streek van Haspengouw kan men ook aangenaam fietsen mits iets meer verantwoordelijkheidszin. Maar dit lijkt ies makkelijker op de rit van vorige week naar Julemont. Deelnemers, Jan, Marthe, Mark J, Ronny, Yolande, Michel, Frank, Gunter, Mark B, Jean, Peter h, Ives en Peter A. Van de rit van vorige week naar Julemont onthoud ik vooral
0 Comments
Leave a Reply. |
AuteurKorte introductie: De verslaggeving van de ritten gebeurt door Mark J en Peter A. Zij geven een persoonlijke interpretatie van hetgeen zich tijdens een rit afspeelt. Wil je in een positieve zin vermeld worden, spreek hen aan, geef hen een pintje na de rit en wie weet.
Archief
September 2024
|