20/3/22 Bosschenhuizen
 
Niet fris maar koud aan de start voor een ritje richting Simpelveld.Toch waren er een heel deel fietsers opgedaagd.
Timmy en Jean namen het commando van in de start. Van in 2 positie was het een beetje jojo rijden, dan zat je in het wiel en dan weer niet. Precies of die mannen met een tuf reden.
Toen ik mij onlangs ene tuf heb gekocht ben ik eens gaan kijken hoe die tuffen mannen dat doen. Ik citeer hierbij uit het reglement van OMA Old mobil Association
Waar gaat het om? Rijden in groepsverband is een totaal andere bezigheid dan individueel rijden. In groepsverband rijden is aan de ene kant spectaculair en een fantastisch gezicht, maar aan de andere kant is dat het ook bepaalde vaardigheden en een grote mate van discipline vraagt. Maar het belangrijkste is dat de veiligheid van de groep niet in gevaar komt. Om die veiligheid zo groot mogelijk te maken gelden er regels voor het in groepsverband rijden. Deze regels gelden altijd en voor iedereen. We stellen dat met nadruk, omdat personen die veel meerijden, de regels regelmatig in de praktijk brengen, maar komt er dan iemand in de groep met zijn "eigen" regels, dan is de kans op gevaarlijke situaties levensgroot aanwezig. De regels hebben niet alleen betrekking op de eigen groep, maar houden ook rekening met andere weggebruikers. Een groep motorrijders moet geen dreiging uitstralen, maar een fraai geordend gezicht. Links en rechts inhalen van automobilisten kan tot paniekreacties en woede leiden. Een automobilist die geen ruimte krijgt om ook een ander in te halen kan in woede ontsteken en zijn of haar wagen er "tussen drukken". De regels die besproken worden hebben betrekking op dit soort situaties. Old Motorcycle Association Limburg Hier volgen de 5 hoofdregels: 1. Opstellen bij de start, je plaats in de groep. De traagste rijders, personen met lichte motoren of personen met weinig ervaring, rijden altijd vooraan in de groep. Bij vertrek formeert de groep zich op een veilige plaats. Vooraan rijden heeft het voordeel dat makkelijker een constant tempo aangehouden kan worden omdat er geen grote gaten "dichtgereden" hoeven te worden, hierdoor ligt de snelheid achter in de groep behoorlijk hoger. Heb je bij vertrek een positie in de groep gekozen dan blijf je op die positie rijden! Nooit wordt er onderling ingehaald. Degene die voor je rijdt rekent daar niet op en door de schrik kunnen er gevaarlijke situaties ontstaan.
….
Tot zover het citaat. Bij ons in de groep zaten in de start al de zwaarste motoren vooraan.  Op de autostrade brug pikten we Ronny B, die op zijn trial motor de trappen was opgereden op.
De rit ging via waterval naar klimmen. Hier hield rony h het voor bekeken. Zijn motor sputterde tegen. De kou of slechte benen? Via binnenwegjes a la Michel, reden we naar de beklimming van de kruishoeve. Boven begon het lichtjes te sneeuwen. Even overleg, maar geen kat die er aan dacht om de kortste weg naar huis te rijden. Dus nog een ommetje langs de molen van Mingersberg naar bosschenhuizen over een geaccidenteerd parcours. Op de lange afdaling van de Vrakelerberg konden we de benen even tot rust laten komen. Maar plots was de koers open en ging de snelheid omhoog. Over het fietspad waren we zo in Valkenburg, maar of dit iets trager niet veel veiliger was geweest moeten we ons toch maar een afvragen.
Veel tijd om na te denken was er evenwel niet. Peter h had er van in de voet van de sibbergrubbe onmiddellijk een lap opgegeven. Ives en Danny versaagden niet en knalden het gat toe. Wat was dat lawaai? het toeristisch treintje van Valkenburg  dat langs tufte, een oude Harley, of  was het Peter die naar adem snakte.
Op weg naar Bemelen ging de gashandel weer open. Alsof we in de primavera op weg naar de Poggio waren. De bedoeling was evenwel om het finale klimmetje van de goldrace te rijden. Iedereen er langs door waardoor plots de laatste de eerste zijn. Na de laatste beklimming was de tank van de grote moteren ver leeg en  werd er aan een 250 cc tempo huiswaarts gereden. Op de brug ging Tommy de sprintkwaliteiten van zijn trek testen. De meer ervaren mannen weten dat je daar moeten wachten en wachten en wachten tot het bijna te laat is.
Even terug naar die motos. Het is duidelijk zo’n strak reglement zoals voor die tuffenclub bij ons niet gaat nageleefd worden. Maar hoe we nu fietsen is ook niet blijvend haalbaar.
Voor een aantal is het te stil voor anderen te hard. In de groep worden er dan allerlei maneuvers gedaan zoals rechts inhalen, een trialletje doen, ….Kortom om een wonder dat we zijn recht gebleven.
Vandaar lijkt het me toch aangewezen om vanaf volgende week terug gesplitst te gaan rijden.
Deelnemers Lorenzo, ronny b, Patrick, Peter, timmy, Jean, Yolanda, Gilbert, Jan, Danny, tommy, Ives, rony h, Peter
 
 
 ​

Heel veel volk aan de start.
Samen met Frank met de wind op kop vertrokken langs het kanaal. Aan de sluis van Neerharen hadden we ons deel gedaan. Yolanda en Roos namen fluks over. Op het klimmetje aan Sappi was het bijten om mee te kunnen. Hetzelfde gevoel in de benen kwam in Vroenhoven aan de klim naar de bunker terug. Vanaf Vroenhoven richting Sluizen en verder stond de wind vol in de flank. Elk stukje verkeersmeubilair zorgde dan ook voor scheurtjes in ons peloton, zodat de mensen voorin het gevoel hadden van rustig te fietsen terwijl men achterin aan de rekker hing.
Via vreren, rutten en Lauw over harde betonplaten. Even nadat we de grote weg Tongeren Crisnee overstaken kwam Michel melden dat er een aantal mensen achter waren. Het teken om de benen stil te houden, meer eigenaardig genoeg zijn er op zo’n momenten ook altijd mensen die gaan wegrijden. Frank  had een voorsprong en toen hij Ronny b zag komen, dacht hij nu moet ik aanzetten. Hij schoot echter uit zijn pedaal en kwam zwaar ten val. Nadat de schade was opgemeten werd de terugweg aangevat. Het tempo werd na het incident enigszins gedrukt. Er volgde evenwel nog enkele klimmetjes.
En na de laatste beklimming in Spauwen protesteerden de benen van Marco. Hij heeft de laatste maanden vooral andere dingen getraind dan fietsen waardoor nu aan het einde van de rit geen enkele tempoversnelling meer ging. Dus aan een egaal tempo in 2 de positie naar huis. Rony H vond het zalig, kon hij ook eens op kop rijden met de woorden’ het is nog vreug’. Op de bessemer viel in de afdaling onze groep nog eens uiteen. Frank zat alweer vooraan mee te koersen en volgens zijn verhaal heeft hij vooral moeten omkijken om te zien waar de rest bleef.
Ondanks dat de temperatuur nog niet zo hoog was werd er  in de Sjeur voor het terras in de zon gekozen.
Onze reporter ging samen met onze pechvogel "die weer vanalles aan de hand heeft" uit op onderzoek uit hoe die val had kunnen gebeuren.  De kaart werd bestudeerd, de fiets geinspecteerd en de data geconsulteerd . Conclusie: op 1 u en 47 minuten, heeft Frank plots een piek in wattage van 0 naar 1015. 
 

​Dus knal, los door het getuig uit. 
Hij gaat rekening houdend met die hoge krachten, die hij ontwikkelt toch zijn pedaaltjes wat vaster zetten. Dus opletten, de volgende weken als er ergens moet gestopt worden, want of die zijwaartse krachten ook zo groot zijn?. Gelukkig heeft hij de slag goed kunnen opvangen met zijn kont, de schade viel dan ook nogal mee.
 
Deelnemers Danny, Peter, Roos, Yolanda, Gilbert, Patrick, Marco, Rony, Ives, Michel, Jan, Pedro, Roger, Ronny, Jean, Lorenzo, Tommy, Gunter, frank, Peter. Heb ik ze nu allemaal?

.Nu het wielerseizoen na de exploten van Pogacar in de strade bianchi en van Aert in de omloop echt op gang is stonden er veel deelnemers aan de start. De fietsen en helmen blonken, nu nog de juiste handschoenen weten aan te doen. Niet toscane, maar het zuid limburgse heuvelland stond op het programma. Mijn naamgenoot had mij geadviseerd om niet alle bergjes op te zoeken, dus lieten we de volgende bergjes linkst liggen:de slingerberg, het moorveld, adsteeg, de cauberg, sibbergrubbe, koning van spanje, gulpenerberg, camerig, vijlnerbos. Maar toch was het meer dan pittig genoeg, vooral het stuk tussen mechelen en vijlen. De uitzichten met de laagstaande zon  waren prachtig. Vanuit Vijlen ging het een tijdje bergaf naar Wittem en dan volgde toch 2 klimmetjes naar Eys en Eyserheide de zogenaamde cote de Trintelen. 
Op de terugweg werd In Retersbeek (what s in a name) nog gestopt voor een collectieve plaspauze. Het duurde even want door de kou was het ver zoeken. De beek werd stilletjes aan gevuld
Karel nam van de gelegenheid gebruik om nog snel een overjaars gelletje van Lotto achter zijn kiezen te proppen, en wij dachten dat hij van de oude tijd was met een voorkeur voor een stalen ros met velgremmen en een stevige boterham.  En dan werd terugweg aangevat. Iets later dan verwacht waren we in de sjeur. 
De rit was zwaar maar iedereen leek genoten te hebben, en  vanaf nu gaat het alleen maar makkelijker zijn. Allee het is te zeggen het fietsen toch, maar mutsjes met ingebouwde brilgaten dat zal een getaffel blijven.
 
Deelnemers, 
Lorenzo, ronny B, rony h, patrick, ives, jan, michel, danny, mark b, timmy, tommy , peter h, roger, frank, peter.