Donderdagmorgen, niet al te vroeg vertrokken we naar Sainte Marie aux Mines.  Het was niet echt het opzet maar we waren al met 12 mensen die een dag vroeger afreisden om de situatie te verkennen.
Wij hadden per ongeluk een verkeerde afslag genomen waarna we over kleine weggetjes, met prachtige uitzichten omgeleid werden.  Het is niet dat we het expres hadden gedaan om Jan te plezieren, maar de combinatie van het glooiende landschap waarin de zon en wind een prachtig schouwspel creëerden in het hoge gras,  heeft hem zeker kunnen bekoren.
Net voor het hotel moesten we nog de col de sainte marie over, een steil ding. Het moment om naar Tommy te bellen om te vragen of nog alles onder controle is.
Eenmaal aangekomen aan het hotel, bleek dit althans reuze mee te vallen.
Voor de verkenningsrit kreeg ik gezelschap van Patrick c , Rony, Jan, Tommy, Roos, Timmy, Mark J, Peter h.
Op de eerste klim naar de ruïnes van Frankenbourg, over een route forestiere, moesten we al stevig aan de bak. Na de afdaling werd snel beslist om deze beklimming uit de rit van de laatste dag te halen omwille van de gevaarlijke afdaling.
In Saint Martain, aan de voet van de Champ de feu werd even halt gehouden voor, … ja voor wat eigenlijk. Dat zou later wel duidelijk worden.
We reden echter rechtdoor naar de Col de climont. Ik reed achter tommy en proefde opeens de melk uit zijn achterband in mijn gezicht. Zijn splinternieuwe trek stond lek, nadat hij eerder al zijn zijn zadel was verloren.  Tommy zou het voor de rest van het weekend moeten horen dat zijn trek leek op zo’n Harley waar meer mee gesleuteld wordt dan gereden. Ik reed al stilletjes door en werd even later vergezeld door Roos.  In een bocht passeerden we langs een wagen die net over kop was gegaan, maar omdat Roos wel een verpleegster is, in vakantiemodus, maar geen infirmière en we al snel hadden ingeschat dat de bestuurder zijn slaapmatje uit het koffer aan het halen was zijn we maar stilletjes doorgereden. In de groep die achter ons kwam was het grote paniek. De brandweermannen Patrick en Timmy,  gooiden  hun fietsen onmiddellijk in de struiken en doken in de auto om mogelijke slachtoffers, die er niet waren  te redden. Even later  reden we samen verder over een aantal kleinere en redelijk goed lopende cols.  De kilometers liepen hoger op dan verwacht en de vermoeidheid sloeg toe. Was het daardoor dat Rony op enkele kilometers voor het hotel erbij ging liggen. Een stoepje van bijna 1,5 cm hoog was de boosdoener. De schade aan de fiets en de man werd opgemeten.
Aan het einde van vakantie bleek evenwel dat zowel de man, door de goede zorgen van Roos als de fiets, door de herstelling door Patrick C er beter uit kwam als hij erin was gegaan.
Bij aankomst aan het hotel stond Gilbert met zijn camera klaar, al bijna 2 uur, met de glimlach.
Gilbert was niet gaan fietsen, maar was helemaal geacclimatiseerd. Yolanda en Mark B hadden de Col de Bagnelles opgereden.
s avonds stond er kalkoen met pasta  en creme met aardbeien op het menu, maar heel anders dan we ons zouden voorstellen. Het was allemaal om van te smullen. De sfeer zat er goed in. En Math Salden zaliger  belde regelmatig om te informeren naar de staat van de fiets van Tommy.



​

Vrijdagmorgen sleutelde Tommy, als een echte motard  aan zijn fiets. Patrick voorzag Rony zijn fiets van een nieuw lint en Timmy poetste zowat elke fiets die hij tegenkwam.
S middag gingen we met de fiets naar het centrum om daar in het cafe gelegen naast de beste brasserie een croque te eten. Ondertussen waren Yves, Roger, Patrick en Michel gearriveerd.
Twee uur later zaten we opnieuw op de fiets voor de steile col sainte marie te beklimmen.
Tommy, Ives, Mark, peter en Timmy vochten op de klim een strijd uit maar zouden het die dag niet eens worden over het klassement. Bovengekomen wachtten wij op Michel die er de voorkeur  aan  had gegeven om alleen te fietsen. Hij had er ons niet echt meer verwacht en de staande ovatie leek hem ook even te raken.
Na de afdaling volgde nog de col de chauffour en col de mandray, twee  makkelijk lopende tussencols die we in groep onder aanvoering van Peter H en Mark B probeerden op te rijden. Maar dat was zonder de waard gerekend. Net nadat er gevraagd was om even te vertragen werd er aangevallen.
Op de col de loubnach een smalle verlaten weg door een bos spatte de groep uiteen. Ik zat helemaal vanachter en kon genieten van de fluitende vogels, op de oever van het  kabbelende beekje,  en oh ja toch ook van een beetje pijn in de benen.  Hoe de strijd vooraan is verlopen weet ik niet. De terugweg verliep verder over de route de cretes. We stopten boven op de col de bonhomme. Door de warme temperatuur had iedereen wel zin in een ijsje. De man was maar wat blij dat hij zijn voorraad van enkele jaren geleden ingekochte creme  aan ons kwijt kon.  Na nog een pittig stuk namen we de mooie afdaling van de col de bagnelles tot aan het hotel.

​Voor zaterdag stond de koginnerit van 130 km naar de Petit ballon op het programma.  Omdat bij een aantal mensen de vrees was dit niet aan te kunnen werd er tijdens het dinner voor gekozen om  de rit in te korten. Onze jongemannen zagen dit echter niet zitten en besloten om de voorziene rit te rijden. Groot gelijk mannen zowel zij dit kozen voor de lange als korte versie. Om  de discussie over wie nu eerst stond te vermijden werd gekozen om een klassement op te maken op de top van de  petit ballon.
De jongemannen bleven nog even hangen. De drank vloeide , de telefoon rinkelde en als je geen bier meer wilde was je een madchen.  Ondertussen was Tommy verjaard en werden de liter pinten uitgehaald.
Aan het ontbijt zaten er enkelen met een houten kop. Roger voelde zich echter nog fris en jong en besloot om samen met Roos met de jonge garde Tommy, Ives, timmy, Peter, Mark meet te gaan.
De andere groep, Jan, Rony, yolanda, gilbert, patrick en patrick, mark b en ikzelf vertrokken voor eerst de col de bagnelles verder over de route de cretes  naar de col de calvaire, tot col de wettstein. Steeds op en af door een feeëriek landschap aan een aangenaam tempo. In de afdalingen zag ik regelmatig iemand stoppen om een foto te maken. Als er een god bestaat heeft hij tijdens zijn schepping de schone +beklimmingen toch aardig dicht bij mekaar gelegd. Mark B was er zelfs even ontroerd van. Diezelfde god heeft op deze mooie passen in beide wereldoorlogen  ook veel jonge mannen weten sterven in een strijd waar zijzelf niet voor gekozen hadden, getuigen de vele begraafplaatsen. Ons strijdtoneel was de Petit Ballon, een pittige puist van meer dan 1000 meter hoog aan stroken van gemiddeld 8 procent. Het was werken om boven te komen. Het rare tijdens zo’n beklimming is dat je als het goed zit je in de zone kunt komen waarbij  je een aardig tempo kan ontwikkelen en hopelijk ook volhouden. Jan slaagde hier goed in en bereikte als eerste de top, gevolgd door gilbert.​

We hadden gedacht op de beklimming door de jonge garde opgepeuzeld te worden. Zij zaten echter lekker te peuzelen in Munster.  De salade of quiche zorgde voor de nodige krachten bij hen die het konden binnenhouden. Voor sommigen was het dieet echter beperkt tot dafalgan en immodium en dan moesten ze nog aan de petit ballon beginnen.
Hier spurtte Ives tijdens de laatste kilometer uit het wiel van Mark J. Zij werden gevolgd door Tommy, roos, roger, peter en timmy.
Wij waren na een stukje op de drukke col de slucht al weer aan het klimmen op de mooie col de wettstein, en vervolgens de col de calvaire.
Hier boven gekomen deden we ons te goed aan een cola en ijsje.  Net toen wij compleet waren kwamen Ives, Mark en tommy ons al vergezellen.
Timmy zat ondertussen door al zijn krachten heen en werd op sleeptouw genomen door Peter. In het verleden zijn de rollen al vaker omgekeerd geweest. Zij stopten voor de top al aan cafeetje voor de nodige drank.  Toen zij bovenkwamen wilde Timmy zo snel mogelijk naar het hotel. Peter kwam ons dan ook ‘zeer vriendelijk’ vragen om gewoon door te rijden.
Op de glooiende stukken van de route de cretes zag ik hier en daar rare bewegingen op de fiets, krampjes in de buik of benen?
Eenmaal aan het hotel aangekomen bleek ieder zijn verhaal.  Timmy bleek zijn ‘ jour sans’ goed opgenomen te hebben.  De strava bestanden werden vergeleken en er bleek maar 200 hoogtemeter meer in de lange rit te zitten zodat we eigenlijk kunnen concluderen dat die rit van onze elitegroep door de lange vlakke aanloop tussen de wijngaarden van de elzas makkelijk geweest moet zijn.
Alle gekheid op een stokje voor beide groepen was het aangenaam en makkelijker fietsen dan in de grote groep. Maar toch een dikke proficiat voor ouderdomsdeken roger en hardwerkende roos om met de jonge mannen mee te gaan. 

Tijdens het dinner werden de plannen voor de volgende dag uit de doeken gedaan.  Omdat uit radio peloton de geruchten kwamen dat er nogal afwachtend gestreden werd om de bergtrui was er een speciale prijs voorzien nl de wisselbeker challenge super combativite ofwel CSC ofwel challenge sjarel crab, als ultiem eerbetoon aan de strijdlustigste ooit.
Voor de zaterdag viel die prijs te beurt aan Jan die als eerste van de elite zonder contract boven was op de petit ballon.
Voor zondag was er een klimtijdrit voorzien op de champ de feu.  In 12 km meer dan 800 hoogtemeter  overwinnen. De startvolgorde werd bepaald door de aankomstposiitie op de petit ballon van eerst de elite zonder contract en dan vervolgens met contract met telkens een minuut tussentijd. De winnaar van de challenge zou zijn hij of zij die eerst boven komt aan de toren op de champ de feu.   Consternatie alom toen deze plannen uit de doeken werden gedaan. Zij die eerst mochten starten gooiden nog wat olie op het vuur.
Om alles in goede banen te leiden zou michel fungeren als wedstrijdcommissaris van het startpodium.
De ganse avond en zelfs bij het ontbijt spookte de planning van tijdrit door het hoofd.
Ives vreesde geen kans te maken. Mark j had met zijn wiskundige knobbel uitgerekend hoeveel sneller er zou moeten gereden worden en dacht niet dat dat haalbaar was.
Roger probeerde in de aanloop naar de startplaats weg te springen zodat niet iedereen er tijdig zou zijn, ….
Ik zat stilletjes te gniffelen op mijn fiets.
Michel werd bij aankomst in Saint Martain van zijn terras gerukt om de start te kunnen regelen en dan waren we vertrokken. Eerst patrick c een minuut later ronny, … ikzelf, patrick w, yolanda, marc b, gilbert, jan, roos, peter, roger, timmy, tommy, mark j, Ives
Hoe ieder dan aanpakte weet ik niet, voor mezelf was ik bij aanvang gediend met de wisselende stroken, en toen mij 3 fietser voor bij staken en ik kon aanpikken kreeg ik snel rony en patrick in het vizier.  De 3 fransen gingen echter te snel voor mij en na een aantal bochten had ik patrick gepasseerd maar was Rony gaan vliegen en dan was het geven om niet ingehaald te worden.  Na 8 km en nadat ik ze al ruim een kilometer voelde komen,  hadden Mark B en Jan mij te pakken. Voor mij het signaal om verder rustig aan te doen en de anderen die mij passeerden aan te moedigen. Rony bleef echter vol geven. Gelijktijdig met Yolanda was daar plots ook al Ives. En toen wist ik dat het voor de anderen moeilijk zou worden.  Maar had Ives wel juist geteld, had hij al iedereen ingehaald. De twijfel sloeg toe.  In de laatste kilometer werd hij  echter gediend door een lang recht stuk waarop hij in de verte nog Rony zag rijden.  Uiteindelijk kon hij het gat nog dichten en zou hij glansrijk de overwinning in de wacht slepen.
Ik was ondertussen nog door een aantal mensen gepasseerd.  Toen ik bovenkwam leek het er een waar slagveld.
De fotos spreken voor zich.
 

, Nadat iedereen wat bekomen was zetten we onze weg veder. Door de sensatie van de strijd zou je vergeten hoe mooi het er was. Eerst over de weidse  hoogvlakte van de champ de feu, dan volgde een prachtige afdaling, en een pittige klim naar de col de charbonniere.  Het restaurant had geen plaats meer voor ons en dus maar verder naar de col de climont maar dat was ditmaal in dalende lijn.  Deze afdaling was nog mooier dan de vorige,  puur genieten, maar de magen begonnen te knorren.  Het cafe/restaurant was wel open maar meer dan iets drinken leek ons niet aangewezen en ook onze verdere zoektocht naar eten draaide op niets uit. Nadat eens de knoop doorgehakt was dat we dan maar zouden binnenrijden kwam de rust terug in de groep. het merendeel snakte naar het terras, Mark J ging zwaar beladen met overschotten aan repen, nog tot boven op de col de bagnelles rijden.
Voor het avondeten leverde Jan, met plezier de mooie trofee in. Patrick w had ondertussen met de chef geregeld dat er frieten op het menu kwamen. 



​



​Tijdens de ceremonie kreeg Ives de trofee en bubbels.  Voor sommigen werd het redelijk laat. De trofee een creatie van Mark B, krijgt bij Ives een prominente plaats in de living.


​

Na het ontbijt werd er afgerekend. Wij vertrokken een half uur later dan de rest omwille van een vermeend tekort in de betaling van de rekening.
Toen dat opgelost was keerden we huiswaarts  vol voldoening na 3 of 4 dagen  fietsen in de zonovergoten rustige noordelijke vogezen.
De omstandigheden waren schitterend, maar de samenhang in de groep met zijn 16 verschillende  individuen, met elk zijn eigenheid en  kwaliteiten had dit tot een van de betere fietsvakanties gemaakt. En over de mensen van het hotel ook niets dan lof.
Nu we het over de kwaliteiten hebben zet ik ze ook graag even op een rijtje in omgekeerde startvolgorde van de tijdrit:
Ives: das Mädchen, das die Männer pulverisiert hat
Mark j: volgens zijn kinderen de beul van Mol, maar met het hartje van Sisi. Steeds zoekend naar de zwaarste fysieke inspanningen;
Tommy: de man die in onze club zowel op fysiek als mentaal helemaal  open gebloeid is, die gaat niet lang meer alleen blijven.
Timmy: wat een incasseringsvermogen
Roger: die enige die het durft om met de “jeugd” mee te gaan.
Peter h: offerde zorgzaam zijn eigen onbereikbare podiumkansen op om voor zijn vriend te zorgen.
Roos: als Roos erbij is kan je je met een gerust hart laten vallen. Staat haar vrouwtje tussen de mannen. Toch maar oppassen dat die gladjanussen niet van je profiteren. 
Jan: de immer genietende man op een bedje van  gelukzaligheid.
Gilbert: koerskenner, gebruikt zijn energie op de beklimmingen die er toe doen. Ik heb niemand  anders zo zien genieten tijdens het afzien.
Mark b: stille kracht achter de schermen,  met oog voor het geheel.
Yolanda: informeerde ons zorgzaam over de beklimmingen die ons te wachten stonden en zorgt zoals altijd voor sfeer en gezelligheid
Patrick w: had aanvankelijk liever thuis bij kleindochter gezeten op zondag, maar toen dat niet mogelijk was bleek hoe snel hij schakelen kan. Soms wat dat laatste op de fiets ook nodig.
Rony: de superhersteller, ook wel de gladjanus die van de aandacht geprofiteerd heeft.
Patrick c: draait er zijn hand niet voor om fietsen te herstellen,  de pot te beheren, de boel op te naaien als het was rustig is en een stuurlint te vervangen.  Mag ik wel mijn toille terug?
Michel u:  onze voorzitter waar het allemaal om draait! Hoe bescheiden hij zijn rol ook ziet op momenten dat hij nodig is,  staat hij er!
 Wordt vervolgd: .....
 

18/5/23 Redoute,
 
Het was maar erg fris aan de start. Desondanks 10 mensen aan de start. De richelle was de eerste beklimming van de dag. In Soumagne volgden we niet de klassieke weg naar Banneux maar draaiden we links af naar Soiron, une de plus beaux villages de la wallonie avec des routes pire que imaginable. (even ons frans oefenen voor volgende week) Maar bergop maakten de gaten in de weg niet zoveel uit. Bovengekomen was het al lekker warm geworden.
Voorbij Pepinster draaiden we linksaf voor 3 korte maar pittige beklimmingen op rij. Ik had even getwijfeld over deze pittoreske route, maar ondanks dat het best zwaar was werd het toch wel gesmaakt. Michel C, was er nog nooit geweest en dat wil toch wel wat zeggen.. in Pepinster zocht hij destijds altijd de kortste weg naar de bakker, vandaar.
Vanuit Theux klommen we naar Hautregard. Halverwege in La Reid stopten we voor de bevoorrading. Hugo trakteerde voor zijn 40ste verjaardag op drank, Mark J voor zijn 40ste  verjaardag van een tijd geleden op vlaai.
Het duurde allemaal even, de juffrouw had onmiddellijk in de gaten dat we eerst op adem moesten komen,  maar de rust, boven op het terras kwam goed van pas. Iedereen was in het zonnetje helmaal zen. Na de lange afdaling naar Remouchamps volgde La Redoute. Hugo en Mark J vochten een strijd uit. Maar voor de redoute moet je wel de juiste versnelling hebben zowel op de fiets als in de benen.  Wij hesen ons naar boven. Veel moeilijker dan de klimmetjes na Pepinster was het niet echt. Maar toch maar even verpozen en poseren. Michel becommentarieerde de nederlanders die er kwamen ‘aan gespurt’. Zij hadden gelukkig voor hem niet veel adem meer om hem van antwoord te dienen.
Na de redoute volgde de klim naar Corniment, waar enkele weken eerder  Remco Pidcock achterliet.
Wat volgde was nog de lange beklimming naar Fleron en wind tegen langs het kanaal. Dit alles verliep echter aan een rustig tempo. Iedereen had genoten en de euforie bij aankomst was groot.  Zo groot dat een  beschonken delegatie nog op het communiefeest bij Roos en Timmy belandden.
Voor de afwezigen, kunnen we enkel hopen dat zij ook zo'n fijne dag gehad hebben.
 
Deelnemers Michel ,Jan , Roger, Patrick, Yolanda, Gilbert, Hugo, Mark B, Mark j, Peter A
 
 
21/5/23 Orsbach
 
Veel volk aan de start.
We vertrokken richting Bemelen. Op bemelerberg waren er enkelen die het koppeloton moesten laten rijden.
Geen nood boven was er een pitsstop ingelast. We vervolgden onze weg richting Ingber en Gulpen.
De euforische sfeer van de donderdag was er niet.  Dit is ook wel typisch voor een laatste rit voor de fietsvakantie.
Iedereen grijpt die aan om zich op de best mogelijke manier voor te bereiden. De een wil er een lap op geven en nog eens goed diep gaan, de ander is al in vakantiemodus en wil rustig uitrijden zonder veel risico te lopen.
Dat dit alles samen niet te combineren is spreekt voor zich. Jammer, maar het kan niet altijd feest zijn.
We waren ondertussen op weg naar Orsbach.
Boven op de pittige klim stond onze fotograaf van dienst uit te hijgen.  Als je zoekt naar nieuwe wegen dreig je je soms vast te rijden,  maar even later zaten we alweer op het juiste spoor voor de terugweg naar Maasmechelen.
In de Sjeur werden nog de laatste afspraken voor de fietsvakantie gemaakt.
Deelnemers Michel, Roger, Karel, peter h, roos, timmy, yolanda, gilbert, patrick w, mark B, ives, pedro, jean  peter
 

​Zaterdag morgen 7u,startschot w gegeven. Normaal zouden we vertrekken in 3 groepen
28gem,30gem en 30+gem(waarvoor die 30+ stond weet ik nog steeds niet, leeftijd of
snelheid) Waren met 30 vertrekkers,oh nee,31,Yves had zich ook nog ingeschreven.
Eerst vertrok de snelste groep,tot Jean riep,kom we gaan mee. Was me dat een blitse
start, na 25 km met een gem van 35 km/u,wisten sommige al snel dat dit geen 300 km
mogelijk was. Dus vanaf Maasmechelen met 9 verder. Eindelijk genieten!! Eerste stop
na 86 km,even jasjes en mouwstukken uit,het was al goed opgewarmd. Daarna verder
voor 100km tot de volgende stop. Eerste platte band voor Timmy. Die tot nu toe het 
grootste deel vh kopwerk had gedaan, samen met Yves en Tommy. 
STERKE MANNEN!!! Na 189 km lunch in Tessenderlo bij bioracer. Pasta en cola.
Deed deugd. Ondertussen waren we met 13, 4 mannen v 1e groep, hadden afgehaakt,
te snel. Eentje is in de bus gestapt met krampen….. Na 223 km,volgende stop.
Gilbert was ondertussen binnen na rit v 150 km en vroeg, Onweer? Ik zei nog, NEE.
Te laat, eerste druppels vielen. Door de velden rijden met zo een weer, amai wat
zagen we uit, niemand was nog te herkennen. Tot we op een bepaald moment
een ai en gekraak hoorden. Tommy was geslipt en gevallen,volledig in de kramp geschoten,
zelfs zijn vingers. Heeft zijn rit nog voortgezet met Timmy tot de volgende stop.
Ondertussen was ik plat gevallen,depannage van Yves en Jean. Laatste stop in
Herstappe waar we afscheid namen v Tommy,die daar in de bus is gestapt,
jammer…..Nog een kleine, maar zware, 40 km te gaan. In de verte zagen we er weer 2 
staan vd snelle groep. Plat voor de 6e keer. Even geholpen en samen verder aan 
een goed tempo, met nog de muizenberg voor de boeg, waar niemand nog zin in had
pffff. Om 20 u aangekomen, blij,moe en voldaan. Ik dank persoonlijk Timmy, Yves
Tommy en Jean voor het kopwerk en de hulp onderweg. GOED GEDAAN MANNEN !!

​Moederdag,
Er waren er een aantal die verkozen bij moeder de vrouw te blijven, maar wellicht had dit meer te maken met hun uitspattingen tijdens de ronde van Limburg de dag voordien.
Wij vertrokken hoopvol op een mooie dag.  Aan het gezelschap lag het niet, aan het tempo lag het niet,  … maar het zonnetje brak niet echt door en naarmate we verder van huis kwamen werd het grijzer en kouder. Voor Michel , zeker geen weer om fotos te maken.   Over de mergellandroute reden we richting Camerig. Karel blijkt terug de oude te zijn. De anderen hadden het toch weer zo zwart voor de ogen zodat zij  twee mogelijk afslagen passeerden en stijf doorreden.  De term boven wachten gaan we vanaf nu vervangen door  500 meter voor, waar jullie denken dat boven is wachten.
Het gaf ons wel de tijd om op ons gemak een banaan te eten. Voor de rest gebeurde er weinig in de rit. Net toen ik mij afvroeg wat ik in het verslag zou moeten zetten werd op “algemene vraag” de Gulpenerberg toegevoegd aan de rit.
Op het smal wegje boven moest en zou een auto passeren.  Ronny B dook cavendischergewijs in een gaatje waar er geen was en belandde plat op zijn buik, met zijn fiets boven op hem. Het zag er op het eerste zicht niet goed uit. Hij kon evenwel toch zijn weg verderzetten.  Zijn vrouw had wellicht niet op een ganse medische check up  gehoopt als moederdagcadeau. Hopelijk is echter alles OK
Deelnemers: ronny B, rony h, jan, Mark j, mark B, gastrijder Noel, Michel, Patrick w, Peter h, Karel , Peter Aelbers
Donderdag hemelvaartdag  maken we een dagtrip naar Remouchamps  150 a 160 km. Vertrek om 8 uur aan de Sjeur. We hopen een stuk vlaai te eten in La Reid of op de terugweg in Louveigne

Tof zo in alle vroegte vertrekken. Melen stond er op de kalender.
Door de marathon dienden we Vise te ontwijken.
Mark B en Roger vonden het daarom aangewezen om al voor Maastricht de autostrade te nemen.
We zetten echter onze weg verder tot in de Voer. In Dalhem achter het kasteel beklommen we de kasseiweg. Timmy snelde er volle doemp vandoor. De rest krasselde verder naar boven.
Zij die dachten dat we boven waren kwamen op de koffie, want het bleef nog een heel stuk door omhooglopen, door de weidse velden over zo goed als verlaten wegen. En als we dan boven waren liep het weer verder omhoog.
Na Bolland dacht Michel, het is al een  tijd geleden dat ik nog een foto van Roos heb gemaakt. Kwatongen die beweren dat hij alleen fotos maakt als Roos er bij is.
Toen hij versnelde liep zijn ketting er onmiddellijk vanaf. Maar geen nood even verder stond hij alweer met zijn camera, die net als zijn fiets af en toe haperde, te pronken.
In tussentijd heeft hij aan de dames ook nog een verhaal verteld, over iets wat gebeurd is op een bank,  dat echter niet voor publicatie vatbaar is.
Via Melen naar Herve om de terugweg in te zetten.  Hier bleek dat  ook tommy zijn fiets de hoge wattages niet meer aankan.
Jammer voor tommy, maar de pauze kwam van pas. Na nog een pittige klim werd de terugweg aangevat, in grotendeels dalende lijn.
Om de verloren tijd in te halen, lieten we de rustige wegen achter ons om door het centrum van Maastricht huiswaarts te keren. Met veel geluk konden we net in Smeermaas een aanrijding door een camionette ontwijken.
Op het terras werden we weerom weggejaagd door de regen. Het kon de pret niet drukken.
 
Deelnemers roger, patrick, mark b, jean, roos, timmy, yolanda tommy, peter h, michel, hugo, karel en peter A.
 
 
1 mei Eupen
12 mensen aan de start. Gilbert en timmy zouden maar gedeeltelijk meerijden.
Door wegenwerken in Bruisterbosch werd de aanloop over Holland nog wat pittiger dan voorzien. Tommy kon op de glooiende stukken vanaf Aubel naar Dolhain moeilijk zijn goede vorm wegsteken, of was dit allemaal maar schijn.
We hadden gehoopt dat Michel onderweg mooie plaatjes zou schieten van de feeërieke landschappen, maar als  je de deelnemerslijst bekijkt weet je dat de camera op zak bleef.
In Membach aan de frituur sloegen we het boswegje in voor de klim naar het Arboretum van Metterscheid. Peter h, Tommy en Mark J snelden er vandoor en deden mekaar de duvel aan zonder evenwel dat de een de ander zou lossen.
Wat een verschil met vorig jaar, toen ….   dat zou pas na de rit herhaaldelijk in geuren en kleuren uit de doeken gedaan worden.
Na de lange afdaling naar Eupen werd onze vriend de Turkse bakker bezocht. Even leek het verkeerd te lopen, maar uiteindelijk hadden we plaats en kreeg ieder een lekker stuk taart.
Op de terugweg op de glooiende wegen bleek het iets eenvoudiger om de groep samen te houden dan andere jaren. De invloed van de moeilijkere aanloop of waren er krampen op komst.
Tussen Slenaken en Gulpen liet Jan zien dat je ook goede benen kan hebben zonder die in de etalage te zetten. Roger had ondertussen toch eens naar zijn kleine plateau geschakeld. Rony die dat in de gaten had, achtte zijn moment daar.
Op weg van Meersen naar Elsloo werd de lucht donkerder en begon het te onweren.  We waren wat blij dat we in de Sjeur aankwamen.  Pino zorgde voor hapjes. De drank vloeide rijkelijk en de ontlading was geweldig.
Deelnmers Jan, Roger, Mark B, Mark J, Tommy, Peter, Michel, Rony H, Yolanda,  Peter
In benevelde toestand schreef ik in de whatsapp groep:
Soms zijn er momenten dat ik me afvraag waarom al die tijd en energie steken in de fietsclub. Zou ik niet beter op zoek gaan naar een vrouw die niet alleen  lekker kan koken. Na zo’n rit als vandaag  door panoramische landschappen, met de nodige sportieve rivaliteit en zorg voor mekaar,  waar het halverwege genieten is van een stuk vlaai op het terras, waar de vermoeidheid weggespoeld wordt met hapjes en drankjes in de sjeur, waar onontdekte talenten bovenkomen, waarbij de winterslaap eindelijke  voorbij is en waar blijkt dat de beste man in koers krampen tot achter zijn oren heeft, weet ik weer waarom we dit allemaal de moeite waard is.  Het was toffe dag met een leuke bende. Ik heb er dik van genoten.
Desalnietemin, als er  iemand een dochter, schoondochter, vriendin,  op overschot heeft  … die meer kan dan enkel lekker koken,  ze kan zich aanmelden via de het mailadres van de club.
Misschien toch eens de mailbox nakijken.
 
30 april Zepperen Gors op Leeuw.
 
Een rit richting Sint truiden is altijd een moeilijk gebeuren om de groep bij mekaar te houden. Gelukkig stond er op de terugweg tegenwind zodat er in de aanvang van de rit  hier en daar toch met reserves werd rondgefietst. En met een pitstop of 7 kwamen we er wel.
Via diepenbeek, naar Alken, kolmen, De gebruikelijk weg naar Sint truiden.  Om vervolgens naar zepperen, oetersloven, uibeek te rijden. De ketting stond gespannen. Ook de mannen vooraan gingen dieper dan het leek want, opeens reden ze de oprijlaan van een kasteel op. Ik dacht, verkeerdelijk dat Karel de offerte voor een nieuw dak wilde binnenbrengen. De man is echter graag op tijd terug bij vrouw en kinderen en gaat zo ver weg niet werken.  Na enkele klimmetjes, op de terugweg werden vanaf Eigenbilzen de specialized mannen plots wakker en was het koers, met hier en daar een chasse patate. Om heelhuids thuis te komen werd het tempo vanaf sappi tot boorsem wat in toom gehouden en dan volgde een spurt waar ik niets van gezien heb.
Veel deelnemers aan een pittige rit, maar wie juist weet ik niet meer.
 
 

 Onze hotel ligt ergens goed verstopt op de col de bagenelles.
Vrijdag: col de loubnach 93 km
Op dag 1 dalen we af naar saint marie des mines
Vervolgens beklimmen we col de sainte marie ; 5,6 km aan 6,9 %
CyclingCols - Col de Sainte-Marie
Via col de mandray 
Col de Mandray vanuit La Croix-aux-Mines - Profiel van de beklimming (climbfinder.com)
Gaan we naar fraize.
Vervolgens komt de col de louchach, loubnach, 
Col du Loucbach climb via Fraize | 13.5 km | 978 m | 3.5% - Climbbybike
Over deze col met verschillende namen is weinig terug te vinden. We slaan dan ook een klein weggetje in en klimmen naar de route de cretes.
Boven gekomen zijn er 2 opties;
Ofwel volgen we de route de cretes over de col de bonhomme richitng hotel,
Ofwel dalen we af richting Freland en beklimmen we daar nog de col de freland.
Col de Freland vanuit Hachimette - Profiel van de beklimming (climbfinder.com)
8,1 km 5,7%


Zaterdag; le petit ballon 133km
Om op te warmen beginnen we met 
Col Haut de Ribeauvillé from Sainte Marie aux Mines - Profile of the ascent (climbfinder.com)
7,3 km aan 5,3%
Na een ommetje door de wijngaarden klimmen we vanuit Amerschwir langzaam maar zeker naar le collet de ligne op 981 meter.
Deze klim heeft vele varianten . Niet moeilijk maar vooral  lang.
Col du Ligne vanuit Ammerschwihr via Trois Epis - Profiel van de beklimming (climbfinder.com)
Na de collet de ligne dalen we af naar Munster om aan de petit ballon te beginnen.
Petit Ballon beklimmen via Munster | 11.6 km | 1163 m | 6.7% - Climbbybike
De zwaarste van de dag. Na de klim dalen we terug richting munster om de innerlijke mens te versterken.
En dan volgt eerste een stukje van de slucht en nadien de veel rustigere en mooiere de col de wettstein vanuit Soultzeren.
Col du Wettstein vanuit Soultzeren - Profiel van de beklimming (climbfinder.com)  Over de route de cretes rijden we terug naar het hotel.
 
Zondag Champ de feu 131km 
 
We beginnen weerom bergaf
Naar sainte marie en opnieuw over de cote de ribeauville  
Over een naamloze beklimming naar de Liepvre 
Hier  wacht ons de stangenplatz. 
Stangenplatz / Château de Frankenbourg vanuit Lièpvre - Profiel van de beklimming (climbfinder.com)
7,1 km aan 6,8 %, maar vooral smal door een bos op  ruw asfalt.
In Saint Martain beginnen we aan de uitdaging van de dag, Le champ de feu.
Le Champ du Feu beklimmen via Villé | 14 km | 1100 m | 6% - Climbbybike
In de afdaling na een tussenklim stoppen we om te eten aan de col de charboniere waar we in de klim al passeerden.
Auberge de la Charbonnière - Spécialités montagnardes (auberge-de-la-charbonniere.fr)
Wat volgt is nog de col de climont
Le Climont vanuit La Salcée - Profiel van de beklimming (climbfinder.com)
En dan om af te sluiten de mooie col de fourchy
Col de Fouchy vanuit Fouchy - Profiel van de beklimming (climbfinder.com)
En dan zijn we terug in Liepvre en over de voie verte naar sainte marie en nog even omhoog naar het hotel.


​