Mark en Marthe stonden om 8 uur al klaar aan de sjeur.
Over het vertrekuur  volgt seffens.
Om half 9 vertrokken we richting “de hollander”.
Michel C heeft zo’n goei herinneringen aan de Ballon d’ Alsace, dat hij noodgedwongen gekozen heeeft om een tijdje de elektrische fiets aan de kant te laten.
Via klimmen ging het naar Ransdaal. Marthe stelde haar papa op elk heuveltje op de proef. En als je dan competitief bent, moet je ook achter je dochter aan snellen.  Op de lange klim naar Kruishoeve ontfermde Roger zich over de achterblijvers en voorkwam hij dat Michel afdraaide. Het is ooit andersom geweest zei michel lachend.  Via Ubachsberg, Mingersberg, ging het met Mark en Mark op kop naar Mechelen en Schweiberg. Ook yolanda, Jean  en  Jan ( na een lange afwezigheid) deden hun duit in het zakje of hun zak in het duitje.  Frank na een nog  langere afwezigheid volgde. Timmy had ons in het begin van de rit al verlaten.
De terugweg werd aangevat en Ingberg werd dit maal links gelaten.  Op het fietspad naar Valkenburg was het achter in de groep opletten geblazen. Maar zonder kleerscheuren kwamen we aan de finale klim langs de camping. Marthe wou haar papa even sparen, maar reageerde erg vlot toen het vuur aan de lont werd gestoken. Boven was het even wachten op Michel, hij was in het rusthuis beneden even gaan zeggen dat ze geen kamer voor hem hoeven vrij te houden.
En zo waren we om iets na 12 terug na een mooie rit.
Deelnemers Yolanda,  Mark b , Roger, Michelc, Mark j, Marthe, roger, jan, Jean, Frank, timmy, peter A
 
Na de rit werd op het terras het vertrekuur besproken.
Het is duidelijk dat dit thema de laatste maand een hot topic is geweest.
 
Misschien is het aangewezen dat we hier toch even opsommen waar we als club voor staan, wat onze waarden zijn.
Eerst en vooral zijn we een fietsclub die doorheen de jaren altijd  iets uitdagendere ritten over mooiere parcoursen heeft gehad, dan onze buren. Daarnaast zijn we ook een familieclub. Om die redenen betrekken we de partners bij de clubactiviteiten en zorgen we dat we op zondag om 12 uur terug zijn. Onze vorige voorzitter bracht orde en structuur, zodat voor iedereen duidelijk was wat stond te gebeuren en er niemand een half uur te vroeg stond. En tot slot fietsen we hoffelijk en proper, hetgeen  betekent dat we respect hebben voor andere weggebruikers en ons afval mee naar huis nemen.
 
In de bespreking over het vertrekuur is de laatste weken vooral gekeken naar persoonlijke voorkeuren, ten koste van de orde en duidelijkheid. Mensen die veel kunnen fietsen door de week vertrekken liever iets later, mensen die door de week moeten werken willen ook de mogelijkheid hebben om bijvoorbeeld eens naar Battice, Melen, Moresnet of eender waar te fietsen.
Het is vooral belangrijk dat deze twee visies het plezier van het fietsen  van de andere niet in de weg moeten staan.
Mij leek het een  optie om in 2 groepen te fietsen, zodat niemand moet inboeten. Uiteindelijk is afgesproken om toch in groep van start te gaan om 8 uur.
Voor volgende week staat het Fort van Battice geprogrammeerd.
Maar nogmaals als mensen moeite hebben met dit vertrekuur, blijft de optie om een dubbele kalender voor bijvoorbeeld  de vroege vogels en de mooislapers op te stellen..

​
 
 
 
 

t de nodige twijfels of ik wel zou kunnen fietsen vertrok ik op donderdag morgen naar Rimbach pres Geubwiller.
De dag voordien hadden Rony H, Roger Gr, Gilbert, Yolanda en Mark B al de Grand Ballon beklommen. Michel u deed het rustig aan en Ives en Olga en Timmy en Roos arriveerden pas laat.
 
Terwijl wij vrij vlot tot in Colmar geraakten fietste het peloton gezwind naar boven in Trois Epis en zoals te verwachten was snelden koprijders Roos en Timmy langs de vooraf aangegeven bevoorrading bij de bakker naar de top van de klim. Nog straffer was dat iedereen hen volgde zodat ze op hun tellen moesten terugkeren om iets te eten te vinden.
Het was nog vrij frisjes maar op de terugweg door de wijnvelden met van die venijnige knikjes in klaarde het op.
Michel en ik waren ondertussen naar de Glashutte gewandeld.
Toen wij terugkwamen aan het hotel hoorden wij verhalen van de zeer zware slotklim naar het hotel, net alsof ze de lavaredo beklommen hadden. Ik zag Michel denken: ze kunnen wat doen voor een beetje en wacht maar, ik zal ze nog wat laten zien.
’s Avonds stond er kalf op het menu. Het was om van te smullen.
De sfeer zat er goed in en bij mij vloeide de drank iets te vlot. Ik zou s anderdaags toch maar een kort ritje doen, althans dat was het idee.

Vrijdag stond de koninginnerit geprogrammeerd.
Met als eerste klim de hartsmannwillerkopf, een behoorlijk lastige klim, naar een militair kerkhof op het zuidelijke uiteinde van de route des cretes.
Michel begeleidde mij naar boven, maar zijn fiets begon hoe langer hoe meer lawaai te maken. Bleek zijn crankstel los te komen. Met wat hulp van een jonge franse coureur werd het euvel even verholpen. Maar boven op de top waar wij werden opgewacht door de rest bleek het probleem niet weg te zijn. Met de hulp van een Vlaamse buschauffeur en Ives en Timmy werd de fiets hersteld. Dan volgde de mooie afdaling met enkele oplopende stukken naar Col d’ Amic. Ives en Timmy snelden naar beneden. In hun zog volgden Roos en Olga.  De oudere garde deed het iets rustiger aan.
Even binnendoor en dan volgde de klim naar Geishouse. Een onbekende klim die ik absoluut wilde doen en hij zag er zo mooi uit als de kaart deed beloven. Yolanda snelde naar de top. Mark geraakte wat achterop en draaide op een bepaald moment nog verder naar boven op zoek naar een ander kerkhof.
Wij wachten op de top terwijl Timmy en Ives hem gingen zoeken.
Ondertussen kwamen van de andere kant de ‘pussyriders’ omhoog gereden. Olga supporterde uitbundig voor de mannen in hun roze pakjes.
Toen Tommy hun ’s avonds ging googleen was het duidelijk waar zij hun snorren hadden gehaald.
Michel zijn fiets had ondertussen terug een probleem met de ketting die telkens afliep. Hij kon nog mee afdalen naar Saint Amarin en zou daar opgepikt worden door Gilbert die die dag de fiets aan de kant had gelaten.
Door het vele tijdverlies werd er besloten om de rit in te korten en over de Markstein en Grand ballon terug huiswaarts te fietsen.
​
Terwijl ik op de Markstein sterren zag reed Roger vrij onverwacht,  op de grote plateau de kopgroep bestaande uit Roos, Timmy en Ives voorbij. 
​Net voor de top werd het terug wat steiler en moesten die drie goed samenwerken om Roger terug te pakken te krijgen. De mannen waren zo diep gegaan dat Roos hun vloerde in de spurt.
Toen ik aankwam was het gezellig toeven op het terras. Na enkele cola’s te hebben genuttigd muisde ik er echter vandoor om met een voorsprong het stuk naar de Grand ballon aan te vatten. Ik lag nog maar net in het gras of daar kwam Tommy al aangesneld.
Boven werd er geposeerd voor de foto en dan volgde de afdaling naar Col d’amic en door het slingerend boswegje, voor de een beangstigend voor de ander een genot.
Beneden werd gewacht om samen de klim naar het hotel, die door  Michel Ivan de verschrikkelijke was genoemd aan te vatten.  Net voor het steilste stuk voelde ik een kramp opkomen, dus maar snel besloten om even voet aan grond te zetten.

Op het menu stond eendenborst. Ondanks de malsheid van het vlees moest mijn buurman Tommy mij bijna assisteren om mijn vlees te snijden, zo schoot de kramp tgv uitdroging, ondervoeding of uitputting tot in mijn vingers.
Ives was jarig en dat werd gevierd.
Ives en Olga, die 12 jaar geleden samen met de club op huwelijksreis naar de vogezen kwamen , zouden ons in de nacht verlaten omdat zij op een trouwfeest in Maaseik werden verwacht de dag nadien.
 
Voor de laatste dag stond voor de groep een rit over de col d’amic , col de hundsruck en de ballon d’alsace op het programma.
Michel C zijn elektrische fiets was ondertussen defect. Dus besloten Michel en ik met de wagen tot 20 km van de voet van de col te gaan en met de koersfiets naar boven te gaan.
En een uurtje later reed ik achter Michel aan naar boven. Ik moet zeggen er is toch wel een verschil met meer dan 20 jaar geleden toen we samen voor het eerst een col beklommen.
Waar hij vroeger op de gemakkelijkere stukken zou groter schakelen en al achterom kijkend grijnslachend zou versnellen bleef hij nu mooi rustig in zijn cadans. Op een drietal kilometer van de top kwam het besef dat hij op 79 jarige leeftijd de col waar zijn groot idool  Merckx destijds brandhout maakte van Altig, zou ronden.
De uitgestippelde route sloeg 2 kilometer voor de top naar links. Geen haar op het hoofd van michel dat eraan dacht om niet die laatste 2 kilometer ook te doen.
 
Een prestatie waar hij terecht fier op mag zijn. En dat hebben de mensen op de top geweten.


​

​Nadien daalden wij terug af naar de route om rest op te wachten.
Timmy en Roos, met de glimlach verschenen als eerste, gevolgd door een strijdende Yolanda, Tommy, Gilbert, Roger, Ronny en Marc  
Ze hadden zich goed gegeven.
En gezien we allen een dagje ouder worden , (of de rittenmeester een softie ) werden zij op de terugweg met een 70 kilometer grotendeels in dalende lijn over rustige wegen beloond, naar de voet van de klim naar het hotel.
 
Michel U was ondertussen op zijn eentje gaan fietsen en wijn gaan proeven. En aan zijn strava bestand te zien, zaten er enkele eigenaardige krulletjes in zijn traject.
Michel c had woord gehouden en op de terug weg naar het hotel stond hij erop om aan de voet van Ivan de verschrikkelijke afgezet te worden. En ook deze reed hij zonder hulpmotor omhoog.
 
Tijdens de ‘prijsuitrijking’ werd hij dan ook meer dan  terecht samen met Timmy en Roos op het podium gehaald. En dat Elza gelukkig was met de mooie trofee spreekt voor zich.
 
En zo naderde het einde van onze mooie fietsvakantie in prachtig weer en goed gezelschap.
 
Het was voor mij de tiende maal om dit te organiseren en met de Hartsmannwillerkopf hebben we in clubverband alle kilimmen naar de Route des Cretes van noord naar zuid, met name col des bagnelles, col de bonhomme, col de calvaire, col de slucht, route des Americains, Platzerwasel, Markstein, Col d’amic opgefietst. Tijd om een hoofdstuk af te sluiten en de fakkel, om een fietsvakantie te organiseren om persoonlijke redenen door te geven.
Bij deze wil ik dan ook reclame maken voor een bloeiend bedrijf in overname, waarvan ik mezelf in de toekomst zeker tot het klantenbestand wil rekenen.