Weert op een zonnige zondag.
Het beeld van de dag was toch de aankomst aan de Sjeur toen iedereen gelijk de echte coureurs na de finsh onmiddellijk de gps stopzette.
Waarom dit was? Wel we vertrokken langs het kanaal met Timmy en mezelf op kop. In Eisden nam Tommy van me over en van dan af ging het constant tegen 34 a 35.
Vanaf Neeroeteren werd het wat drukker, maar gelukkig waren we op een vloek in Tongerlo, waar we op de veldwegen richting Kinrooi Molenbeersel  wat meer ruimte hadden. Ives had ondertussen van Tommy overgenomen. Net voor de grens achtte Mark B zijn tijd gekomen, maar zijn “en optrekke” was op dat moment van korte duur. Hij zou dat later in de rit echter goed maken.
Timmy had hem ondertussen op de grote gelegd.  Via stramproy ging het naar Altweerterheide. Van de verkenningsrit herinner ik mij dat het daar ook wel mooi fietsen is. Maar van het uitzicht hebben we niet veel gezien. Tijd voor Roos om eens met haar echtgenoot te gaan praten.  Even voor de sluis in Weert werd  gestopt om bij te tanken.
Op het lang stuk rechte weg van Weert naar Lozen ging de snelheid nog eens de hoogte in. Gelukkig moest er aan het rood licht aan de sluis behoorlijk lang gewacht worden.
En dan konden we de terugweg aanvattten. Via Reppel, Bocholt , waar onze lokale gids Jan ontbrak, naar Beek. Een moment van onoplettendheid en ik was even de weg kwijt. Maar niet getalmd eens op het juist spoor ging het tempo weer omhoog. Richting  opittter, opoeteren, dorne en opglabbeek ging het over wat binnenwegen wat op en af, kwestie van het gemiddelde wat te drukken.  Het werd voor mij moeilijker om mijn tweede positie te houden. Maar uiteindelijk kwamen we aan het station in As.
Plots met eerst Michel en dan Gunter vers bloed op kop. En het zou niet meer stilvallen.  Op het bozzjeng ging Michel doen ,wat hij beweerde  nooit te zullen  doen toen hij die fiets kocht, maar ja ieder zijn plezier.
En zo waren we in de sjeur en drukte iedereen onmiddellijk zijn gps af. Met 31,6 staat Strava dan ook vol met persoonlijke records op de 100 km. Het was een gezellige doening op het terras. En nu we ons  coureurs wanen leek de terrastafel bijna een litterzone. ik kan me toch niet voorstellen dat dat de bedoeling is. Over het parcours van zo'n vlakke rit zijn de meningen wat verdeeld, maar af en toe moet dat ook kunnen..
Deelnemers, Michel, gunter, Roger, Gilbert, yolanda, Roos, ives, tommy Mark, Rony , PeterA
En Timmy die peddelt waarschijnlijk nog altijd onverstoorbaar door.
Volgende week gaan we naar Gemmenich 
 

Met Wout en Eddy stonden er nieuwe gezichten , met alvast de naam van een kampioen aan de start voor een rit naar Henri Chapelle.
Met de wind op kop vertrokken door een ontwakenend Maastricht. De appel valt niet ver van de boom, want zoon Wout zat net als vader aan de juiste kant, mooi uit de wind, wachtend om toe te slaan.
Op weg naar Remersdael was het zover. Peter H voelde dat hij het niet tot boven zou uitzingen er begon er al vroeg aan, om de groep uit mekaar te ranselen. De groep viel uit mekaar en Michel zag zijn kans om ons nog over de Lambada te sturen in rook opgaan.
Over dansen gesproken, van horen zeggen bleek Eddy gezwind mee naar boven te swingen. Maar voor de top had Wout nog een cartouche in de benen.
De rest volgde. Toen ik boven aankwam begon het te regenen.
Via Hagelstein ging het naar Aubel, La Clouse,  op en af totdat we de finaleklim naar Henri Chapelle aanvatten.
Van onderuit was het mooi om te zien hoe er in de hoger gelegen bocht versneld werd. Klimgeiten Wout en Eddy waren eerst boven.
Benieuwd of zij op het stuk in de wind zouden kunnen stand houden.
Karel reed mee op kop, maar of het bewust was om het tempo te drukken weten we niet, maar toen Mark en Peter H op kop reden ging het hard,  langs het amerikaans kerkhof door. Achterin speelde de wind in de hoge wielen van Yolanda.  De regen was ondertussen verdwenen, en in gestrekte draf ging het langs Teuven naar Slenaken.
Af en toe ging de gas helemaal open, alsof er niets meer komen zou.
In slenaken draaiden we niet af naar Beutenaken maar reden we rechtdoor de korte maar steile klim naar Hoogrcruts.  Eerst reed ik 100 meter voor de groep en even later 200 meter er achter.
Ik zag Roger er op zijn allergrootste versnelling en met bijna zijn volledige kledingpakket  aan zwoegen om boven te geraken.
Via wat omleidingen kwamen we in Bunde, waar langs het kanaal de gas nog eens volledig werd opengedraaid.
Karel en Wout hadden eerder in Berg en Terblijt beslist om over Maastricht huiswaarts te keren met de wind in de rug.  In de sjeur bleek het een gezellige drukte, iedereen tevreden ;zij die wilden klimmen hadden hun hart kunnen ophalen en zij die op de grote plateau eens willen doorduwen ook. Plots bleek dat Peter H en Michel nog familiebanden hebben. Tja en toen had er niemand anders meer gelijk.
Deelnemers: Wout, Eddy, Karel, Yolanda, Mark B, Tommy, Michel, Peter, Roger, Peter.
Volgende week proberen we als het een beetje droog blijft richting Sint truiden te gaan.
 

  Verkiezingsdag en vaderdag. Toch willen we dit verslag beginnen met het verhaal van de kikker en de schorpioen.
Het was een warme, zonnige dag en de schorpioen was op een steen in slaap gesukkeld. Toen hij wakker werd, zag hij dat hij op een steeds kleiner wordend eiland midden in de rivier lag. Omringd door alsmaar stijgend water. Plots kwam er een vrolijk kwakende kikker voorbij gezwommen. “Hé kikker, kan je me helpen? Neem me alsjeblieft op je rug naar de oever”, riep de schorpioen. “Vergeet het”, zei de kikker. “Je gaat me onderweg doodsteken. Zo gek ben ik niet”. Waarop de schorpioen reageerde: “Kikkertje toch, dat zou toch heel erg dom van me zijn? Als ik je zou steken dan verdrinken we alle twee. Dan betekent dat ook mijn eigen dood.”
Dat leek logisch en overtuigend genoeg voor de kikker. Hij nam de schorpioen op de rug en begon aan de zwemtocht naar de oever van de rivier. Halverwege voelt de kikker plots een felle steek in de nek. Hij voelt zich verstijven en alle kracht vloeit uit hem weg. Met een laatste inspanning vraag de kikker wanhopig: “Schorpioen, waarom doe je dit nu?”
“Ik kan het niet helpen”, zegt de schorpioen spartelend. “Ik ben wie ik ben en het is sterker dan mezelf
Daarover seffens meer.
Onder een stralende zon vertrokken we voor een rit naar Vijlen. Yolanda die normalerwijze in het stembureau moest gaan zitten was er als een van de eerste. Gelukkig voor Gilbert wist zij ons te overtuigen om even op hem te wachten.
Even voorbij Geul een platte band voor Roos. Tja dat kan niet van haar trainingsritten van de afgelopen weken zijn. Op de bemelerberg werd in groep naar boven gefietst. Het was toch harken om aan te haken. Op de loorberg probeerde Michel Marthe uit haar tent te lokken, om haar papa dood te doen. Haar antwoord was; ik wil me zelf niet dood doen. Ze leert snel. In Mechelen namen we een opeenvolging van kleine vooral hellende wegen naar Rott, Melleschet, Vijlen, Harles. Af en toe deed het toch wel pijn in de benen. En dan volgde nog de klim naar Orsbach. Yolanda stond een tand op 7 te groot, niemand had het gezien maar de pers weet alles. Bovengekomen herinnerde Michel er mij aan dat ik mij het jaar voordien daar  had verreden en hij bood spontaan zijn hulp aan.  En jaar hoor we hebben het geweten. Eerst naar beneden over een slechte weg met weliswaar mooi zicht op vijlen, vervolgens een behoorlijk zware klim en op de splitsing juist voordat het heel steil zou worden stond michel al grijnslachend de weg te wijzen.  en plezier dat hij had toen hij bijna iedereen zag sukkelen. Na een omweg van 20 minuten waren we dan 200 meter verder. en lol dat hij had. Ik had het kunnen weten. Zoals bij de schorpioen:
mensen kunnen  kloten het is wie hij is, het is sterker dan hemzelf.
De terugweg werd aangevat in gestrekte draf. De route werd aangepast om toch nog te proberen op tijd thuis te zijn.
Wat na dat debacle niet meer lukte.
Deelnemers: marthe, Roos, yolanda, gilbert, timmy, michel, peter, mark j en peter A
Volgende week gaan we naar Henri Chapelle, 

​Het weer zag er maar zo zo uit.
Met 10 vertrekkers aan de start voor en rit naar het fort van Battice.
Op het fietspad achter Maastricht om, wat het erg vettig. We zagen er dan ook uit als modderduivels;
Ives had gepast materiaal meegebracht als voorbereiding op zijn tocht tussen de middellandse zee en de atlantische oceaan.
Marthe probeerde haar krachten zoveel mogelijk te sparen. Ze werd niet echt gediend door de aanpassing van het parcours voor een van de vele processies van sacramentsdag in Voeren. Hierdoor kwamen we op het lang oplopende stuk tussen Dalhem en Froidthier  terecht kwamen.
En met een strak tempo vreet dat wel wat energie. Vervolgens nog een paar stukken bergop en dan waren we in Thimister.
Waar we de klim naar het fort van Battice aanvatten.
Op sacramentsdag wordt gevierd dat Jezus in de gedaante van brood en wijn is teruggekomen. Boven was dus tijd om de innerlijke mens te versterken. Of dat ook met brood en wijn is geweest is niet duidelijk maar  Michel had niet gezien dat we aan het fort van Battice waren.
De terugweg werd aangevat een lang stuk in dalende lijn, maar wel de wind tegen.
Om de kelk niet helemaal te ledigen werden de koprijders timmy en tommy gevraagd het tempo wat te drukken.
Yolanda haar helm had ondertussen door de modder dezelfde accentstrepen als haar fiets, helemaal assorti.
Op de terugweg in Maastricht is Roger gevallen over een van de biggenruggen die langs het fietspad liggen.
Zo snel als hij lag, zat hij ook weer op zijn fiets. Hopelijk zonder veel erg.
In hochterbamp werden we gepasseerd door 3 fietser. Ondanks dat zij snel passeerden leken zijn toch niet echt weg te rijden. Mark en Timmy dichten geleidelijk aan het gat.
Door wat obstakels op de weg werd het gat groter, maar toen tommy wegsprong en timmy er achter aan ging waren het vogels voor de kat.
Ives deed ook nog een poging maar, daarover een volgende keer misschien meer.
Deelnemers Michel, Mark B, ives, Mark J, Marthe, yolanda, Tommy,Timmy,  roger, peter A
Volgende week 8 uur,  Vijlen.