Met de nodige vertraging vertrokken.
De batterij van Eddy zijn fiets was plat. Dus zouden wij even langs neerharen rijden zodat hij een andere fiets zou nemen.
Ondertussen was Jean ook aangekomen, maar met de verkeerde bril. Dus hij ging zijn bril omwisselen.
Wij stonden aan het kruispunt van de Ringlaan te wachten, maar Jean hebben we niet gezien.  Timmy is nog tevergeefs teruggereden om hem te zoeken. Wij reden over de Rijksweg begot naar Neerharen.  Aan de dansschool hebben we dan nog een tijd staan wachten vooraleer Eddy klaar was.  Van Jean was er geen spoor. Wellicht was hij voor ons in Neerharen.
Het was ondertussen bijna 9 uur toen we aan de sluis  waren.
In briegden kozen we voor de andere kant van het kanaal. Rony en Timmy namen de kop over. Achteraf zei Rony dat het daar te hard ging. Maar het was uiteraard de fout van de ander.  Het ging via Vise naar Dalhem. Hier draaiden we rechtsaf over de kassei langs het langs oude kasteel met zijn middeleeuws poortgebouw. Echt veel tijd om te kijken was er niet. Het ging bergop
Eddy en Timmy snelden er vandoor, achtervolgd door Peter.  Na de kasseien dachten de heren boven te zijn.  Ze zijn dan ook serieus uit hun pijp moeten komen op het golvend stuk tot aan de rotonde. Het leek bijna een vrouwen WK, met wisselende kansen en piepedode fietsers. En uiteindelijk kwam boven alles samen. Daar was het dan ook even bekomen en dan volgde de alweer snel de volgende klim naar Mortier. Rony die aan de vorige debatten niet had mee gedaan zag zijn kans schoon.
Het was echter ‘collega beunhaas’  peter die het gat dichtte met Eddy in het wiel.
Ondertussen was het lekker warm geworden.
We vervolgden onze weg, op het eerste oplopende stuk leek het alsof Peter en Peter de kop niet zouden kunnen houden. Maar toen de weg draaide en we op  het vals plat vol in de wind zaten kwam er niemand meer. Niet getreurd als we naar links keken en van het landschap genoten zagen we dat het een mooie dag was aan het worden. Bovengekomen op weg Maastricht Batice werd er even getemporiseerd en dan werd de terugweg aangevat.
Om uit de vallei van de berwijn te komen beklommen we les waides, een kleine weg pittig omhoog.
Na de afdaling in Warsage wilden Peter en Timmy, het rondje nog eens doen. Het had hun blijkbaar aangestaan.
We besloten toch maar richting huiswaarts te fietsen. Naar de Voer, weerom iets te snel volgens Rony die op kop reed, maar net zoals bij de volgende stukken waar soms hard ging was het altijd de fout van een ander ditmaal ondergetekende..
Ook toen het op het terras van de sjeur erg gezellig werd en dreigde uit de hand te lopen , was het uiteraard de fout van de ander. 
Deelnemers: eddy, roger, michel, yolanda, gilbert, peter, eddy, rony, timmy, jean helaas maar voor even, peter.
 
Vanaf volgende week vertrekken we om  8 u59 naar Schweiberg.

​Een prachtige nazomer zondag. Met 10 fietsers vertrokken we naar Grömme, waar we Michel oppikten.
De man had zijn belangrijke papieren niet in zijn gloednieuwe poche gestoken. We vervolgden onze weg naar Maastricht waar we na een aantal rode lichten aan de eerste beklimming naar Berg en Terblijt kwamen. Na de Koning van Spanje daalden we af naar Mechelen om vervolgens via kleine wegen naar Vijlen te rijden. We staken vervolgens de grote weg over om de Kruisberg aan te vatten. Hier leek het of er simultaan eerbetoon aan de overwinning van Mauri Vansevant werd gedaan. We hingen over onze fiets te zwoegen zoals alleen Mauri dat kan. Het verschil was wel dat wij bijna stil stonden.
Gunter had dan nog de bijkomende moeilijkheid dat zijn ketting steeds oversprong. Ik hoorde nog iets zeggen van een nieuwe fiets te kopen. Maar de soep wordt nooit zo heet gegeten als ze wordt opgediend.
Boven op de Kruisberg werd even gepauzeerd. We zagen Eyserbos liggen. Maar of die nu voor of na de kruisberg ligt dat is maar afhankelijk van hoe je het bekijkt.
En als iedereen zegt ervoor, tja dan zegt Michel er achter.
Na de beklimming van Mingersberg en een vlakke terugweg konden we op het terras genieten van vlaai van Pino. Waar hadden we dat aan verdiend?
 
Deelnemers. Roger, Gunter, ives, Jean, Mark B, Yolanda, Michel, Peter H, Rony h, Eddy N, Peter A.
 
Speciaal op verzoek van Ives wil ik, na mijn vorig verslag  nog vermelden dat Ives niet , of correctie, maar 1 keer voor de groep is gaan uitrijden.
Daarmee is hij de student met de grootste progressie  van de klas. Nu de rest nog.

Erg populair zal ik mij met dit verslag van een rit vol kleine incidenten  wellicht niet maken, maar ik wil ze bij deze wel benoemen om te voorkomen dat er grotere van komen.
Dit relaas is dan ook  mijn persoonlijke kijk op de rit, wellicht bestaan er ook andere visies.
 
Met mijn naamgenoot langs het kanaal vertrokken. In Rekem was het voor mij goed geweest. Jean nam over.
Het tempo werd opgevoerd. Achter de spoorbrug in Gellik dook er een tegenligster op.  De hele groep, die zoals zo vaak, de hele weg in gebruik heeft,  schoof met de nodige zwiepers naar rechts waardoor Jan bijna ten val kwam .
Jan, die niet meer wil vallen,  koos eieren voor zijn geld en hield het voor bekeken. Voorin was men zich van geen kwaad bewust en de powermeter stond op 200 watt, dus maar door.   Er werd 3 maal geroepen om rechts omhoog te fietsten maar toch werd er rechtdoor gereden.  Mark B en Michel die voorheen klaagden dat het  te hard ging, gingen dan het tempo regelen. Maar comfortabeler voelde dat alvast niet aan.
Op de oplopende stroken ervoer Marthe dat een kazoukamp toch niet hetzelfde effect heeft als een hoogtestage. Haar papa, die anders nooit compassie toont, besloot dat het voor hun genoeg geweest was.
Ondertussen reden Jean en Ives alweer ergens voor de groep uit. We waren ondertussen in Zammelen op het circuit van het EK wielrennen. In Bommershoven moesten we even op het fietspad langs de drukke baan Tongeren – Sint Truiden. In drie schijfjes konden we oversteken. Er werd gevraagd om even te wachten, dit gebeurde tot de eerste 3 kwamen aansluiten en dan werd er terug vertrokken.
Tja en dan wordt er natuurlijk geklaagd dat er even verder weer gewacht moet worden.  Soms is die vijf seconden voldoende om iemand te laten aansluiten en niet helemaal murw te rijden.
Maar goed we waren aan het klimmen naar Heks de bestemming van de rit. Oh ja, er reed even daarvoor weer iemand voor de groep uit en we kwamen weer op een splitsing. Wordt er dan te laat geroepen of moet je bij de groep blijven, het is maar hoe je het wilt bekijken.
De terugweg werd aangevat maar in Mettekoven moest ik in de bocht vol in de remmen omdat niet iedereen de bochten op dezelfde wijze neemt.
In de klim van Vrolingen  ontplofte Frank. Boven aan de grote baan werd even gewacht.  Ik vertrok op kop om het tempo na de beklimming even te drukken, zodat iedereen op adem kon komen,  maar werd al snel voorbij gesneld door een aantal mensen. Ik zat in Gunter zijn wiel, maar die maakte niet onmiddellijk aanstalten om het gat te dichten. Tot op de rotonde, waar hij plots zo versnelde dat als we gevolgd waren er ongeleide projectielen uit de bocht waren gevlogen door de middelpunt vlietende kracht. Met als gevolg dat ik nadien ruim een kilometer op een gat hing van 50 meter.
Aan het rood licht in Kortessem moesten we gelukkig wachten. Maar daar stonden nog een aantal andere fietsers. Toen het licht op groen sprong reden de koprijders daar snel langs voorbij, zich van geen kwaad bewust. Uiteraard vertrekken die mensen ondertussen ook en dan zit je daar achter of tussen.
Omdat we even verder naar rechts moesten en om die andere mensen niet in gevaar te brengen heb ik dan maar geroepen om even in te houden. Maar als we nu rechtdoor waren gegaan dan hadden we op dat fietspad tussen andere mensen door gevaarlijke stoten moeten uithalen, door de weg op te vliegen, om mee te kunnen met de koprijders. Totaal onverantwoord. De koprijders hebben daar uiteraard niets van gemerkt.
Op kop rijden in  groep kan je een beetje vergelijken zoals met een aanhangwagen of met een camion rijden. Je kan niet hetzelfde doen als dat je met een sportkar rondtoert en af toe moet je checken of nog alle bagage goed vast zit..
Het argument ze moeten maar een tree harder duwen gaat hierin niet op, omdat niet iedereen dezelfde fysieke mogelijkheden heeft en je als koprijder verantwoordelijk bent om de veiligheid van de groep en de andere weggebruikers in te schatten vooraleer je een maneuver doet. Punt aan de lijn, nieuwe regel.
Over veiligheid gesproken op het fietspad door het bos richting Stalken voelde ik plots een voorwiel ter hoogte van mijn voeten.  Omdat ik daar nerveus van wordt en mij onveilig voel heb ik dan maar mijn plaats afgegeven, ondanks dat ik dat eigenlijk niet zou moeten doen. Frank had het ondertussen gehad en wij waren met een drietal gelost. Voorin was men zich van niets bewust. Toen wij  aan het preventorium terug bij de groep kwamen was de zin om nog mee te doen over.  Frank besloot nog eens alles op alles te zetten maar kreeg het gat niet gedicht.
In Rekem stond alleen  Mark ons op te wachten. Wellicht heeft iedereen een goed excuus, maar als we niet samen kunnen aankomen waarom dan  samen vertrekken?
 
Niet dat deze rit alleen maar kommer en kwel was. Er is ook op stukken goed en verantwoord gereden en in de streek van Haspengouw kan men ook aangenaam fietsen mits iets meer verantwoordelijkheidszin. Maar dit lijkt ies makkelijker op de rit van vorige week naar Julemont.
 
Deelnemers, Jan, Marthe, Mark J, Ronny, Yolande, Michel, Frank, Gunter, Mark B, Jean, Peter h, Ives en Peter A.
 
Van de rit van vorige week naar Julemont onthoud ik vooral

• dat we de zomer met de 8 uur ritten op een waardige wijze hebben afgesloten
• Dat Peter H zijn klimmersbenen teruggevonden heeft
• Dat het pittig was,
• Dat Michel ook niet overal de weg kent want plots stond hij na Saint Andre  op een stuk boven de 10 %  met zijn electro motor uitgeschakeld en op een te grote versnelling te voet.
• Dat Eddy zich zo geeft dat je in de sjeur nog maar in de buurt van zijn benen moet komen en er al een kramp in schiet.