Verkiezingsdag en vaderdag. Toch willen we dit verslag beginnen met het verhaal van de kikker en de schorpioen.
Het was een warme, zonnige dag en de schorpioen was op een steen in slaap gesukkeld. Toen hij wakker werd, zag hij dat hij op een steeds kleiner wordend eiland midden in de rivier lag. Omringd door alsmaar stijgend water. Plots kwam er een vrolijk kwakende kikker voorbij gezwommen. “Hé kikker, kan je me helpen? Neem me alsjeblieft op je rug naar de oever”, riep de schorpioen. “Vergeet het”, zei de kikker. “Je gaat me onderweg doodsteken. Zo gek ben ik niet”. Waarop de schorpioen reageerde: “Kikkertje toch, dat zou toch heel erg dom van me zijn? Als ik je zou steken dan verdrinken we alle twee. Dan betekent dat ook mijn eigen dood.” Dat leek logisch en overtuigend genoeg voor de kikker. Hij nam de schorpioen op de rug en begon aan de zwemtocht naar de oever van de rivier. Halverwege voelt de kikker plots een felle steek in de nek. Hij voelt zich verstijven en alle kracht vloeit uit hem weg. Met een laatste inspanning vraag de kikker wanhopig: “Schorpioen, waarom doe je dit nu?” “Ik kan het niet helpen”, zegt de schorpioen spartelend. “Ik ben wie ik ben en het is sterker dan mezelf Daarover seffens meer. Onder een stralende zon vertrokken we voor een rit naar Vijlen. Yolanda die normalerwijze in het stembureau moest gaan zitten was er als een van de eerste. Gelukkig voor Gilbert wist zij ons te overtuigen om even op hem te wachten. Even voorbij Geul een platte band voor Roos. Tja dat kan niet van haar trainingsritten van de afgelopen weken zijn. Op de bemelerberg werd in groep naar boven gefietst. Het was toch harken om aan te haken. Op de loorberg probeerde Michel Marthe uit haar tent te lokken, om haar papa dood te doen. Haar antwoord was; ik wil me zelf niet dood doen. Ze leert snel. In Mechelen namen we een opeenvolging van kleine vooral hellende wegen naar Rott, Melleschet, Vijlen, Harles. Af en toe deed het toch wel pijn in de benen. En dan volgde nog de klim naar Orsbach. Yolanda stond een tand op 7 te groot, niemand had het gezien maar de pers weet alles. Bovengekomen herinnerde Michel er mij aan dat ik mij het jaar voordien daar had verreden en hij bood spontaan zijn hulp aan. En jaar hoor we hebben het geweten. Eerst naar beneden over een slechte weg met weliswaar mooi zicht op vijlen, vervolgens een behoorlijk zware klim en op de splitsing juist voordat het heel steil zou worden stond michel al grijnslachend de weg te wijzen. en plezier dat hij had toen hij bijna iedereen zag sukkelen. Na een omweg van 20 minuten waren we dan 200 meter verder. en lol dat hij had. Ik had het kunnen weten. Zoals bij de schorpioen: mensen kunnen kloten het is wie hij is, het is sterker dan hemzelf. De terugweg werd aangevat in gestrekte draf. De route werd aangepast om toch nog te proberen op tijd thuis te zijn. Wat na dat debacle niet meer lukte. Deelnemers: marthe, Roos, yolanda, gilbert, timmy, michel, peter, mark j en peter A Volgende week gaan we naar Henri Chapelle,
0 Comments
Leave a Reply. |
AuteurKorte introductie: De verslaggeving van de ritten gebeurt door Mark J en Peter A. Zij geven een persoonlijke interpretatie van hetgeen zich tijdens een rit afspeelt. Wil je in een positieve zin vermeld worden, spreek hen aan, geef hen een pintje na de rit en wie weet.
Archief
September 2024
|