Vogezen pinksterweekend 23

Donderdagmorgen, niet al te vroeg vertrokken we naar Sainte Marie aux Mines.  Het was niet echt het opzet maar we waren al met 12 mensen die een dag vroeger afreisden om de situatie te verkennen.
Wij hadden per ongeluk een verkeerde afslag genomen waarna we over kleine weggetjes, met prachtige uitzichten omgeleid werden.  Het is niet dat we het expres hadden gedaan om Jan te plezieren, maar de combinatie van het glooiende landschap waarin de zon en wind een prachtig schouwspel creëerden in het hoge gras,  heeft hem zeker kunnen bekoren.
Net voor het hotel moesten we nog de col de sainte marie over, een steil ding. Het moment om naar Tommy te bellen om te vragen of nog alles onder controle is.
Eenmaal aangekomen aan het hotel, bleek dit althans reuze mee te vallen.
Voor de verkenningsrit kreeg ik gezelschap van Patrick c , Rony, Jan, Tommy, Roos, Timmy, Mark J, Peter h.
Op de eerste klim naar de ruïnes van Frankenbourg, over een route forestiere, moesten we al stevig aan de bak. Na de afdaling werd snel beslist om deze beklimming uit de rit van de laatste dag te halen omwille van de gevaarlijke afdaling.
In Saint Martain, aan de voet van de Champ de feu werd even halt gehouden voor, … ja voor wat eigenlijk. Dat zou later wel duidelijk worden.
We reden echter rechtdoor naar de Col de climont. Ik reed achter tommy en proefde opeens de melk uit zijn achterband in mijn gezicht. Zijn splinternieuwe trek stond lek, nadat hij eerder al zijn zijn zadel was verloren.  Tommy zou het voor de rest van het weekend moeten horen dat zijn trek leek op zo’n Harley waar meer mee gesleuteld wordt dan gereden. Ik reed al stilletjes door en werd even later vergezeld door Roos.  In een bocht passeerden we langs een wagen die net over kop was gegaan, maar omdat Roos wel een verpleegster is, in vakantiemodus, maar geen infirmière en we al snel hadden ingeschat dat de bestuurder zijn slaapmatje uit het koffer aan het halen was zijn we maar stilletjes doorgereden. In de groep die achter ons kwam was het grote paniek. De brandweermannen Patrick en Timmy,  gooiden  hun fietsen onmiddellijk in de struiken en doken in de auto om mogelijke slachtoffers, die er niet waren  te redden. Even later  reden we samen verder over een aantal kleinere en redelijk goed lopende cols.  De kilometers liepen hoger op dan verwacht en de vermoeidheid sloeg toe. Was het daardoor dat Rony op enkele kilometers voor het hotel erbij ging liggen. Een stoepje van bijna 1,5 cm hoog was de boosdoener. De schade aan de fiets en de man werd opgemeten.
Aan het einde van vakantie bleek evenwel dat zowel de man, door de goede zorgen van Roos als de fiets, door de herstelling door Patrick C er beter uit kwam als hij erin was gegaan.
Bij aankomst aan het hotel stond Gilbert met zijn camera klaar, al bijna 2 uur, met de glimlach.
Gilbert was niet gaan fietsen, maar was helemaal geacclimatiseerd. Yolanda en Mark B hadden de Col de Bagnelles opgereden.
s avonds stond er kalkoen met pasta  en creme met aardbeien op het menu, maar heel anders dan we ons zouden voorstellen. Het was allemaal om van te smullen. De sfeer zat er goed in. En Math Salden zaliger  belde regelmatig om te informeren naar de staat van de fiets van Tommy.



​

Vrijdagmorgen sleutelde Tommy, als een echte motard  aan zijn fiets. Patrick voorzag Rony zijn fiets van een nieuw lint en Timmy poetste zowat elke fiets die hij tegenkwam.
S middag gingen we met de fiets naar het centrum om daar in het cafe gelegen naast de beste brasserie een croque te eten. Ondertussen waren Yves, Roger, Patrick en Michel gearriveerd.
Twee uur later zaten we opnieuw op de fiets voor de steile col sainte marie te beklimmen.
Tommy, Ives, Mark, peter en Timmy vochten op de klim een strijd uit maar zouden het die dag niet eens worden over het klassement. Bovengekomen wachtten wij op Michel die er de voorkeur  aan  had gegeven om alleen te fietsen. Hij had er ons niet echt meer verwacht en de staande ovatie leek hem ook even te raken.
Na de afdaling volgde nog de col de chauffour en col de mandray, twee  makkelijk lopende tussencols die we in groep onder aanvoering van Peter H en Mark B probeerden op te rijden. Maar dat was zonder de waard gerekend. Net nadat er gevraagd was om even te vertragen werd er aangevallen.
Op de col de loubnach een smalle verlaten weg door een bos spatte de groep uiteen. Ik zat helemaal vanachter en kon genieten van de fluitende vogels, op de oever van het  kabbelende beekje,  en oh ja toch ook van een beetje pijn in de benen.  Hoe de strijd vooraan is verlopen weet ik niet. De terugweg verliep verder over de route de cretes. We stopten boven op de col de bonhomme. Door de warme temperatuur had iedereen wel zin in een ijsje. De man was maar wat blij dat hij zijn voorraad van enkele jaren geleden ingekochte creme  aan ons kwijt kon.  Na nog een pittig stuk namen we de mooie afdaling van de col de bagnelles tot aan het hotel.

​Voor zaterdag stond de koginnerit van 130 km naar de Petit ballon op het programma.  Omdat bij een aantal mensen de vrees was dit niet aan te kunnen werd er tijdens het dinner voor gekozen om  de rit in te korten. Onze jongemannen zagen dit echter niet zitten en besloten om de voorziene rit te rijden. Groot gelijk mannen zowel zij dit kozen voor de lange als korte versie. Om  de discussie over wie nu eerst stond te vermijden werd gekozen om een klassement op te maken op de top van de  petit ballon.
De jongemannen bleven nog even hangen. De drank vloeide , de telefoon rinkelde en als je geen bier meer wilde was je een madchen.  Ondertussen was Tommy verjaard en werden de liter pinten uitgehaald.
Aan het ontbijt zaten er enkelen met een houten kop. Roger voelde zich echter nog fris en jong en besloot om samen met Roos met de jonge garde Tommy, Ives, timmy, Peter, Mark meet te gaan.
De andere groep, Jan, Rony, yolanda, gilbert, patrick en patrick, mark b en ikzelf vertrokken voor eerst de col de bagnelles verder over de route de cretes  naar de col de calvaire, tot col de wettstein. Steeds op en af door een feeëriek landschap aan een aangenaam tempo. In de afdalingen zag ik regelmatig iemand stoppen om een foto te maken. Als er een god bestaat heeft hij tijdens zijn schepping de schone +beklimmingen toch aardig dicht bij mekaar gelegd. Mark B was er zelfs even ontroerd van. Diezelfde god heeft op deze mooie passen in beide wereldoorlogen  ook veel jonge mannen weten sterven in een strijd waar zijzelf niet voor gekozen hadden, getuigen de vele begraafplaatsen. Ons strijdtoneel was de Petit Ballon, een pittige puist van meer dan 1000 meter hoog aan stroken van gemiddeld 8 procent. Het was werken om boven te komen. Het rare tijdens zo’n beklimming is dat je als het goed zit je in de zone kunt komen waarbij  je een aardig tempo kan ontwikkelen en hopelijk ook volhouden. Jan slaagde hier goed in en bereikte als eerste de top, gevolgd door gilbert.​

We hadden gedacht op de beklimming door de jonge garde opgepeuzeld te worden. Zij zaten echter lekker te peuzelen in Munster.  De salade of quiche zorgde voor de nodige krachten bij hen die het konden binnenhouden. Voor sommigen was het dieet echter beperkt tot dafalgan en immodium en dan moesten ze nog aan de petit ballon beginnen.
Hier spurtte Ives tijdens de laatste kilometer uit het wiel van Mark J. Zij werden gevolgd door Tommy, roos, roger, peter en timmy.
Wij waren na een stukje op de drukke col de slucht al weer aan het klimmen op de mooie col de wettstein, en vervolgens de col de calvaire.
Hier boven gekomen deden we ons te goed aan een cola en ijsje.  Net toen wij compleet waren kwamen Ives, Mark en tommy ons al vergezellen.
Timmy zat ondertussen door al zijn krachten heen en werd op sleeptouw genomen door Peter. In het verleden zijn de rollen al vaker omgekeerd geweest. Zij stopten voor de top al aan cafeetje voor de nodige drank.  Toen zij bovenkwamen wilde Timmy zo snel mogelijk naar het hotel. Peter kwam ons dan ook ‘zeer vriendelijk’ vragen om gewoon door te rijden.
Op de glooiende stukken van de route de cretes zag ik hier en daar rare bewegingen op de fiets, krampjes in de buik of benen?
Eenmaal aan het hotel aangekomen bleek ieder zijn verhaal.  Timmy bleek zijn ‘ jour sans’ goed opgenomen te hebben.  De strava bestanden werden vergeleken en er bleek maar 200 hoogtemeter meer in de lange rit te zitten zodat we eigenlijk kunnen concluderen dat die rit van onze elitegroep door de lange vlakke aanloop tussen de wijngaarden van de elzas makkelijk geweest moet zijn.
Alle gekheid op een stokje voor beide groepen was het aangenaam en makkelijker fietsen dan in de grote groep. Maar toch een dikke proficiat voor ouderdomsdeken roger en hardwerkende roos om met de jonge mannen mee te gaan. 

Tijdens het dinner werden de plannen voor de volgende dag uit de doeken gedaan.  Omdat uit radio peloton de geruchten kwamen dat er nogal afwachtend gestreden werd om de bergtrui was er een speciale prijs voorzien nl de wisselbeker challenge super combativite ofwel CSC ofwel challenge sjarel crab, als ultiem eerbetoon aan de strijdlustigste ooit.
Voor de zaterdag viel die prijs te beurt aan Jan die als eerste van de elite zonder contract boven was op de petit ballon.
Voor zondag was er een klimtijdrit voorzien op de champ de feu.  In 12 km meer dan 800 hoogtemeter  overwinnen. De startvolgorde werd bepaald door de aankomstposiitie op de petit ballon van eerst de elite zonder contract en dan vervolgens met contract met telkens een minuut tussentijd. De winnaar van de challenge zou zijn hij of zij die eerst boven komt aan de toren op de champ de feu.   Consternatie alom toen deze plannen uit de doeken werden gedaan. Zij die eerst mochten starten gooiden nog wat olie op het vuur.
Om alles in goede banen te leiden zou michel fungeren als wedstrijdcommissaris van het startpodium.
De ganse avond en zelfs bij het ontbijt spookte de planning van tijdrit door het hoofd.
Ives vreesde geen kans te maken. Mark j had met zijn wiskundige knobbel uitgerekend hoeveel sneller er zou moeten gereden worden en dacht niet dat dat haalbaar was.
Roger probeerde in de aanloop naar de startplaats weg te springen zodat niet iedereen er tijdig zou zijn, ….
Ik zat stilletjes te gniffelen op mijn fiets.
Michel werd bij aankomst in Saint Martain van zijn terras gerukt om de start te kunnen regelen en dan waren we vertrokken. Eerst patrick c een minuut later ronny, … ikzelf, patrick w, yolanda, marc b, gilbert, jan, roos, peter, roger, timmy, tommy, mark j, Ives
Hoe ieder dan aanpakte weet ik niet, voor mezelf was ik bij aanvang gediend met de wisselende stroken, en toen mij 3 fietser voor bij staken en ik kon aanpikken kreeg ik snel rony en patrick in het vizier.  De 3 fransen gingen echter te snel voor mij en na een aantal bochten had ik patrick gepasseerd maar was Rony gaan vliegen en dan was het geven om niet ingehaald te worden.  Na 8 km en nadat ik ze al ruim een kilometer voelde komen,  hadden Mark B en Jan mij te pakken. Voor mij het signaal om verder rustig aan te doen en de anderen die mij passeerden aan te moedigen. Rony bleef echter vol geven. Gelijktijdig met Yolanda was daar plots ook al Ives. En toen wist ik dat het voor de anderen moeilijk zou worden.  Maar had Ives wel juist geteld, had hij al iedereen ingehaald. De twijfel sloeg toe.  In de laatste kilometer werd hij  echter gediend door een lang recht stuk waarop hij in de verte nog Rony zag rijden.  Uiteindelijk kon hij het gat nog dichten en zou hij glansrijk de overwinning in de wacht slepen.
Ik was ondertussen nog door een aantal mensen gepasseerd.  Toen ik bovenkwam leek het er een waar slagveld.
De fotos spreken voor zich.
 

, Nadat iedereen wat bekomen was zetten we onze weg veder. Door de sensatie van de strijd zou je vergeten hoe mooi het er was. Eerst over de weidse  hoogvlakte van de champ de feu, dan volgde een prachtige afdaling, en een pittige klim naar de col de charbonniere.  Het restaurant had geen plaats meer voor ons en dus maar verder naar de col de climont maar dat was ditmaal in dalende lijn.  Deze afdaling was nog mooier dan de vorige,  puur genieten, maar de magen begonnen te knorren.  Het cafe/restaurant was wel open maar meer dan iets drinken leek ons niet aangewezen en ook onze verdere zoektocht naar eten draaide op niets uit. Nadat eens de knoop doorgehakt was dat we dan maar zouden binnenrijden kwam de rust terug in de groep. het merendeel snakte naar het terras, Mark J ging zwaar beladen met overschotten aan repen, nog tot boven op de col de bagnelles rijden.
Voor het avondeten leverde Jan, met plezier de mooie trofee in. Patrick w had ondertussen met de chef geregeld dat er frieten op het menu kwamen. 



​



​Tijdens de ceremonie kreeg Ives de trofee en bubbels.  Voor sommigen werd het redelijk laat. De trofee een creatie van Mark B, krijgt bij Ives een prominente plaats in de living.


​

---

Na het ontbijt werd er afgerekend. Wij vertrokken een half uur later dan de rest omwille van een vermeend tekort in de betaling van de rekening.
Toen dat opgelost was keerden we huiswaarts  vol voldoening na 3 of 4 dagen  fietsen in de zonovergoten rustige noordelijke vogezen.
De omstandigheden waren schitterend, maar de samenhang in de groep met zijn 16 verschillende  individuen, met elk zijn eigenheid en  kwaliteiten had dit tot een van de betere fietsvakanties gemaakt. En over de mensen van het hotel ook niets dan lof.
Nu we het over de kwaliteiten hebben zet ik ze ook graag even op een rijtje in omgekeerde startvolgorde van de tijdrit:
Ives: das Mädchen, das die Männer pulverisiert hat
Mark j: volgens zijn kinderen de beul van Mol, maar met het hartje van Sisi. Steeds zoekend naar de zwaarste fysieke inspanningen;
Tommy: de man die in onze club zowel op fysiek als mentaal helemaal  open gebloeid is, die gaat niet lang meer alleen blijven.
Timmy: wat een incasseringsvermogen
Roger: die enige die het durft om met de “jeugd” mee te gaan.
Peter h: offerde zorgzaam zijn eigen onbereikbare podiumkansen op om voor zijn vriend te zorgen.
Roos: als Roos erbij is kan je je met een gerust hart laten vallen. Staat haar vrouwtje tussen de mannen. Toch maar oppassen dat die gladjanussen niet van je profiteren. 
Jan: de immer genietende man op een bedje van  gelukzaligheid.
Gilbert: koerskenner, gebruikt zijn energie op de beklimmingen die er toe doen. Ik heb niemand  anders zo zien genieten tijdens het afzien.
Mark b: stille kracht achter de schermen,  met oog voor het geheel.
Yolanda: informeerde ons zorgzaam over de beklimmingen die ons te wachten stonden en zorgt zoals altijd voor sfeer en gezelligheid
Patrick w: had aanvankelijk liever thuis bij kleindochter gezeten op zondag, maar toen dat niet mogelijk was bleek hoe snel hij schakelen kan. Soms wat dat laatste op de fiets ook nodig.
Rony: de superhersteller, ook wel de gladjanus die van de aandacht geprofiteerd heeft.
Patrick c: draait er zijn hand niet voor om fietsen te herstellen,  de pot te beheren, de boel op te naaien als het was rustig is en een stuurlint te vervangen.  Mag ik wel mijn toille terug?
Michel u:  onze voorzitter waar het allemaal om draait! Hoe bescheiden hij zijn rol ook ziet op momenten dat hij nodig is,  staat hij er!
 Wordt vervolgd: .....