Met de nodige vertraging vertrokken.
De batterij van Eddy zijn fiets was plat. Dus zouden wij even langs neerharen rijden zodat hij een andere fiets zou nemen.
Ondertussen was Jean ook aangekomen, maar met de verkeerde bril. Dus hij ging zijn bril omwisselen.
Wij stonden aan het kruispunt van de Ringlaan te wachten, maar Jean hebben we niet gezien.  Timmy is nog tevergeefs teruggereden om hem te zoeken. Wij reden over de Rijksweg begot naar Neerharen.  Aan de dansschool hebben we dan nog een tijd staan wachten vooraleer Eddy klaar was.  Van Jean was er geen spoor. Wellicht was hij voor ons in Neerharen.
Het was ondertussen bijna 9 uur toen we aan de sluis  waren.
In briegden kozen we voor de andere kant van het kanaal. Rony en Timmy namen de kop over. Achteraf zei Rony dat het daar te hard ging. Maar het was uiteraard de fout van de ander.  Het ging via Vise naar Dalhem. Hier draaiden we rechtsaf over de kassei langs het langs oude kasteel met zijn middeleeuws poortgebouw. Echt veel tijd om te kijken was er niet. Het ging bergop
Eddy en Timmy snelden er vandoor, achtervolgd door Peter.  Na de kasseien dachten de heren boven te zijn.  Ze zijn dan ook serieus uit hun pijp moeten komen op het golvend stuk tot aan de rotonde. Het leek bijna een vrouwen WK, met wisselende kansen en piepedode fietsers. En uiteindelijk kwam boven alles samen. Daar was het dan ook even bekomen en dan volgde de alweer snel de volgende klim naar Mortier. Rony die aan de vorige debatten niet had mee gedaan zag zijn kans schoon.
Het was echter ‘collega beunhaas’  peter die het gat dichtte met Eddy in het wiel.
Ondertussen was het lekker warm geworden.
We vervolgden onze weg, op het eerste oplopende stuk leek het alsof Peter en Peter de kop niet zouden kunnen houden. Maar toen de weg draaide en we op  het vals plat vol in de wind zaten kwam er niemand meer. Niet getreurd als we naar links keken en van het landschap genoten zagen we dat het een mooie dag was aan het worden. Bovengekomen op weg Maastricht Batice werd er even getemporiseerd en dan werd de terugweg aangevat.
Om uit de vallei van de berwijn te komen beklommen we les waides, een kleine weg pittig omhoog.
Na de afdaling in Warsage wilden Peter en Timmy, het rondje nog eens doen. Het had hun blijkbaar aangestaan.
We besloten toch maar richting huiswaarts te fietsen. Naar de Voer, weerom iets te snel volgens Rony die op kop reed, maar net zoals bij de volgende stukken waar soms hard ging was het altijd de fout van een ander ditmaal ondergetekende..
Ook toen het op het terras van de sjeur erg gezellig werd en dreigde uit de hand te lopen , was het uiteraard de fout van de ander. 
Deelnemers: eddy, roger, michel, yolanda, gilbert, peter, eddy, rony, timmy, jean helaas maar voor even, peter.
 
Vanaf volgende week vertrekken we om  8 u59 naar Schweiberg.

​Een prachtige nazomer zondag. Met 10 fietsers vertrokken we naar Grömme, waar we Michel oppikten.
De man had zijn belangrijke papieren niet in zijn gloednieuwe poche gestoken. We vervolgden onze weg naar Maastricht waar we na een aantal rode lichten aan de eerste beklimming naar Berg en Terblijt kwamen. Na de Koning van Spanje daalden we af naar Mechelen om vervolgens via kleine wegen naar Vijlen te rijden. We staken vervolgens de grote weg over om de Kruisberg aan te vatten. Hier leek het of er simultaan eerbetoon aan de overwinning van Mauri Vansevant werd gedaan. We hingen over onze fiets te zwoegen zoals alleen Mauri dat kan. Het verschil was wel dat wij bijna stil stonden.
Gunter had dan nog de bijkomende moeilijkheid dat zijn ketting steeds oversprong. Ik hoorde nog iets zeggen van een nieuwe fiets te kopen. Maar de soep wordt nooit zo heet gegeten als ze wordt opgediend.
Boven op de Kruisberg werd even gepauzeerd. We zagen Eyserbos liggen. Maar of die nu voor of na de kruisberg ligt dat is maar afhankelijk van hoe je het bekijkt.
En als iedereen zegt ervoor, tja dan zegt Michel er achter.
Na de beklimming van Mingersberg en een vlakke terugweg konden we op het terras genieten van vlaai van Pino. Waar hadden we dat aan verdiend?
 
Deelnemers. Roger, Gunter, ives, Jean, Mark B, Yolanda, Michel, Peter H, Rony h, Eddy N, Peter A.
 
Speciaal op verzoek van Ives wil ik, na mijn vorig verslag  nog vermelden dat Ives niet , of correctie, maar 1 keer voor de groep is gaan uitrijden.
Daarmee is hij de student met de grootste progressie  van de klas. Nu de rest nog.

Erg populair zal ik mij met dit verslag van een rit vol kleine incidenten  wellicht niet maken, maar ik wil ze bij deze wel benoemen om te voorkomen dat er grotere van komen.
Dit relaas is dan ook  mijn persoonlijke kijk op de rit, wellicht bestaan er ook andere visies.
 
Met mijn naamgenoot langs het kanaal vertrokken. In Rekem was het voor mij goed geweest. Jean nam over.
Het tempo werd opgevoerd. Achter de spoorbrug in Gellik dook er een tegenligster op.  De hele groep, die zoals zo vaak, de hele weg in gebruik heeft,  schoof met de nodige zwiepers naar rechts waardoor Jan bijna ten val kwam .
Jan, die niet meer wil vallen,  koos eieren voor zijn geld en hield het voor bekeken. Voorin was men zich van geen kwaad bewust en de powermeter stond op 200 watt, dus maar door.   Er werd 3 maal geroepen om rechts omhoog te fietsten maar toch werd er rechtdoor gereden.  Mark B en Michel die voorheen klaagden dat het  te hard ging, gingen dan het tempo regelen. Maar comfortabeler voelde dat alvast niet aan.
Op de oplopende stroken ervoer Marthe dat een kazoukamp toch niet hetzelfde effect heeft als een hoogtestage. Haar papa, die anders nooit compassie toont, besloot dat het voor hun genoeg geweest was.
Ondertussen reden Jean en Ives alweer ergens voor de groep uit. We waren ondertussen in Zammelen op het circuit van het EK wielrennen. In Bommershoven moesten we even op het fietspad langs de drukke baan Tongeren – Sint Truiden. In drie schijfjes konden we oversteken. Er werd gevraagd om even te wachten, dit gebeurde tot de eerste 3 kwamen aansluiten en dan werd er terug vertrokken.
Tja en dan wordt er natuurlijk geklaagd dat er even verder weer gewacht moet worden.  Soms is die vijf seconden voldoende om iemand te laten aansluiten en niet helemaal murw te rijden.
Maar goed we waren aan het klimmen naar Heks de bestemming van de rit. Oh ja, er reed even daarvoor weer iemand voor de groep uit en we kwamen weer op een splitsing. Wordt er dan te laat geroepen of moet je bij de groep blijven, het is maar hoe je het wilt bekijken.
De terugweg werd aangevat maar in Mettekoven moest ik in de bocht vol in de remmen omdat niet iedereen de bochten op dezelfde wijze neemt.
In de klim van Vrolingen  ontplofte Frank. Boven aan de grote baan werd even gewacht.  Ik vertrok op kop om het tempo na de beklimming even te drukken, zodat iedereen op adem kon komen,  maar werd al snel voorbij gesneld door een aantal mensen. Ik zat in Gunter zijn wiel, maar die maakte niet onmiddellijk aanstalten om het gat te dichten. Tot op de rotonde, waar hij plots zo versnelde dat als we gevolgd waren er ongeleide projectielen uit de bocht waren gevlogen door de middelpunt vlietende kracht. Met als gevolg dat ik nadien ruim een kilometer op een gat hing van 50 meter.
Aan het rood licht in Kortessem moesten we gelukkig wachten. Maar daar stonden nog een aantal andere fietsers. Toen het licht op groen sprong reden de koprijders daar snel langs voorbij, zich van geen kwaad bewust. Uiteraard vertrekken die mensen ondertussen ook en dan zit je daar achter of tussen.
Omdat we even verder naar rechts moesten en om die andere mensen niet in gevaar te brengen heb ik dan maar geroepen om even in te houden. Maar als we nu rechtdoor waren gegaan dan hadden we op dat fietspad tussen andere mensen door gevaarlijke stoten moeten uithalen, door de weg op te vliegen, om mee te kunnen met de koprijders. Totaal onverantwoord. De koprijders hebben daar uiteraard niets van gemerkt.
Op kop rijden in  groep kan je een beetje vergelijken zoals met een aanhangwagen of met een camion rijden. Je kan niet hetzelfde doen als dat je met een sportkar rondtoert en af toe moet je checken of nog alle bagage goed vast zit..
Het argument ze moeten maar een tree harder duwen gaat hierin niet op, omdat niet iedereen dezelfde fysieke mogelijkheden heeft en je als koprijder verantwoordelijk bent om de veiligheid van de groep en de andere weggebruikers in te schatten vooraleer je een maneuver doet. Punt aan de lijn, nieuwe regel.
Over veiligheid gesproken op het fietspad door het bos richting Stalken voelde ik plots een voorwiel ter hoogte van mijn voeten.  Omdat ik daar nerveus van wordt en mij onveilig voel heb ik dan maar mijn plaats afgegeven, ondanks dat ik dat eigenlijk niet zou moeten doen. Frank had het ondertussen gehad en wij waren met een drietal gelost. Voorin was men zich van niets bewust. Toen wij  aan het preventorium terug bij de groep kwamen was de zin om nog mee te doen over.  Frank besloot nog eens alles op alles te zetten maar kreeg het gat niet gedicht.
In Rekem stond alleen  Mark ons op te wachten. Wellicht heeft iedereen een goed excuus, maar als we niet samen kunnen aankomen waarom dan  samen vertrekken?
 
Niet dat deze rit alleen maar kommer en kwel was. Er is ook op stukken goed en verantwoord gereden en in de streek van Haspengouw kan men ook aangenaam fietsen mits iets meer verantwoordelijkheidszin. Maar dit lijkt ies makkelijker op de rit van vorige week naar Julemont.
 
Deelnemers, Jan, Marthe, Mark J, Ronny, Yolande, Michel, Frank, Gunter, Mark B, Jean, Peter h, Ives en Peter A.
 
Van de rit van vorige week naar Julemont onthoud ik vooral

• dat we de zomer met de 8 uur ritten op een waardige wijze hebben afgesloten
• Dat Peter H zijn klimmersbenen teruggevonden heeft
• Dat het pittig was,
• Dat Michel ook niet overal de weg kent want plots stond hij na Saint Andre  op een stuk boven de 10 %  met zijn electro motor uitgeschakeld en op een te grote versnelling te voet.
• Dat Eddy zich zo geeft dat je in de sjeur nog maar in de buurt van zijn benen moet komen en er al een kramp in schiet.

 

​Het weer was niet echt uitnodigend om te gaan fietsen.
Dus waren er maar 5 mensen aan de start.
In Lanaken waren we Rony  al kwijt. Waarschijnlijk had hij weer teveel bloemkool gegeten.
Maar even later kon hij aansluiten om kop te doen. Op weg naar Sluizen viel Frank plat.  Het duurde en duurde, maar ja op Frank kan je toch niet kwaad zijn.
We vervolgden onze weg door de open velden onder Tongeren en passeerden dorpjes zoals Odeur, Fize le Marsal en  Momalle. Hier sneden we een stuk van de route af om de verloren tijd in te halen.  Het ging in de open vlakte over een glooiende weg met de wind op de kop naar Oleye, de bestemming van onze rit.
De terugweg werd aangevat over Heers . Langs de tuinen van kasteel van Hex.
Ondertussen was Frank die al enkele uren had zitten te profiteren op kop gekomen en dan weet je dat er tempo gereden wordt en op elk knikje gekoerst.
Nu weet ik weer waarom we daar niet vaak naar toe gaan.
Mijn gps gaf net zoals ikzelf even de geest waardoor we op de terugweg nog een aantal extra kilometers hadden.
Deelnemers alleen maar Beunhazen en diehards:  Rony, Peter, Roger, Frank en Peter.

​Met Roger en Mark B op kop vertrokken we langs het kanaal. Achter Vise even opschudding want Peter H ging plots vanop de koppositie tegen de vlakte. Hij kon gelukkig zijn weg verder zetten en deed dit in het begin rustig aan om even te bekomen.
Via Saive ging het naar Fleron. Niet de mooiste buurt om te fietsen.  De lange afdaling naar Trooz maakte echter veel goed.
Op de beklimming van Trooz naar Forges ( het gehucht aan de voet van de cote de Forges) reden Peter H en Ronny op kop. Het leken wel echte “beunhazen”.  Geieidelijk aan het tempo opdrijven en proberen iedereen te versmachten. Achteraf gebaarden ze van krommenaas en was het de ander die zo hard reed, maar zijzelf toch niet. Yolanda stelde voor om even te roepen maar omdat ik wist dat ze daarop zaten te wachten hebben we dat maar niet gedaan.
Vervolgens ging het via Gomze verder omhoog. De grauwheid van de luikse rand werd nu vervangen door rustige wegeltjes langs boerderijen en idyllisch gelegen kastelen, door weiden en bossen. Deze beschrijving is speciaal voor Eddy die op dat moment niet meer gezien heeft dan de kont van zijn voorrijder en  zijn eigen fietscomputer. We passeerden door Hayen en dan volgde een mooie afdaling naar Mary om vervolgens aan de Roche aux faucons te beginnen. Gilbert heeft blijkbaar al 2 weken de grafiek van de klim bestudeerd. Hij snelde er vandoor. Achtervolgd door Ronny en  Eddy . Roger zat achteraan wat te treuzelen totdat hij voorbij gesneld werd door een jonge knaap.  Hij ging even  staan en op de grote plateau snelde hij ervan door.
Achterin was het zwoegen, waarschijnlijk net zoals van voor.
Wij hoefden echter niet helemaal naar de top en draaiden even voor de top af.
Na even wachten was de rest ook daar. Er volgde nog een aantal glooiende stroken. Maar gelukkig konden we aan de tennishal van Neupre op het terras genieten van een verfrissend briesje in combinatie met een uitzicht tot op het circuit van de spa -franchorchamps. Althans dat is toch wat de locals beweren. Na een aantal op  en af stroken daalden we af naar de Maas in Engis. Om even later via een mooie klim op het plateau van de Condroz te geraken.
Op de brug over de TGV spoorlijn; die ze er eergisteren hadden gelegd, reed Yolanda plat in een diep gat. Jan en Gilbert gingen voor  de derde keer een band vervangen, onder het motto we zijn er in de groep voor makaar te helpen. Eerder reed ik in een gat juist nadat ik juist had gezegd pas op voor de gaten. En Ronny was in het oprijden al plat. Maar ja hij had s morgens geen tijd gehad om zijn band te vervangen, dat had iets met losse flodders en bloemkool met room te maken.
Nadat het euvel was hersteld ging in het gestrekte draf huiswaarts. Langs het kanaal ontbond Gilbert nog eens zijn duivels, maar koprijder Eddy liet het niet gebeuren.
In de sjeur zorgde Pino voor hapjes en werd het een gezellige bedoening met halve liters.
​De datum voor de bbq werd ook vastgelegd op 20/9 om 18 uur.
 
Deelnemers, yolanda, gilbert, roger, mark b, rony h, eddy N, Jan Peter en Peter
 
Eerder de afgelopen maanden reden we naar:
 
Hijgend Hert op 11/8 en dat was echt wel pittig met  meer dan 1000 hm
 
Naar simpelveld. Op 4/8 een uurtje later vertrokken dan voorzien owv regen, met Jean, Rony, Roger, Peter H, Frank en Peter
 
Op 28/7 gingen we naar de mooiste wegjes in de vallei van de Berwinne. Mooi, mooier mooist. Als het kon draaide ik er nu nog rond.
Ik herinner mij van deze rit nog dat op de terugweg in het hochterbampd een groep paarden de weg versperden en daar was ene dwarse bij die niet wou schuiven. Michel c moest er juist niet zijne meester in erkennen. Ze waren mekaar waard.
 
Op 21/7 reden we met 6 personen richting Ulvend om daar een ijsje te eten. toen bleek dat het daar dicht was hebben we getreuzeld totdat we om 12 uur in catstop onze creme konden opeten . Met gunter, eddy n, Roos, timmy, Peter en peter.
 

Aan het vertrek was het nog een beetje fris, maar het beloofde een mooie dag te worden. Roger zou het zeker niet koud krijgen.
Langs het kanaal vertrokken richting Vise. Omwille van de werken in Kanne, kregen we de  Saint Pierre als eerste klim.
De vermoeidheid zat echter al in de benen tgv het hoge tempo dat Ives en Timmy ons oplegden. Zij dachten dat we weer naar Weert aan fietsen waren. Wie weet zouden ze toch gelijk krijgen.
Van die gebroken ribben was niet veel te merken.
De afdaling met de bochten in kasseien was een terechte straf.
Nadien volgden de beklimmingen van de Richelle en naar Blegny. Naarmate de klimmen vorderden werden de mensen die op de eerste kim als verre stipjes opdoemden in het vervolg van de rit groter.
Via Bolland ging het naar Melen. De sfeer zat er goed in en dan weet je dat er foto’s worden gemaakt.
Michel kon niet achterblijven, zeker nu Roos erbij was en dus ging hij even verder filmen. Hoe we ook onze best deden om al fluitend boven te komen, van fluiten merk je niet veel op een foto.
Even een correctie van de voorgaande zin. Michel kan wel achterblijven. Samen met Gilbert was hij even verder verloren gereden. Wat de heren bezield heeft, waarom zij van hun lijn afweken, of ze ergens een mooie vrouw langs de weg hadden zien staan, of in een oneindige discussie waren beland, wie zal het zeggen,  …?
Het duurde behoorlijk lang vooraleer zij terug opdoken.
Even later een platte band voor Peter H, en ook dat duurde behoorlijk lang. Gelukkig voor Olga en Roos, gebeurde dit op een plaatsje met hoge, brede hagen. Omwille van het tijdsverlies werd de terugweg ingekort. Met als kortste weg eerst de steile beklimming juist voor Herve en dan lange stukken in grotendeels dalende lijn, kronkelend doorheen een mooi landschap badend in de zon. Helaas eindigde dit sprookje op het fietspad achter Maastricht om.  Tijd voor een alternatief was er niet meer. Met de hulp van Michel wisten we de modderstroken te vermijden. Maar achter in de groep over de fietspaden aan te hoge snelheid was dit niet echt een pretje en behoorlijk gevaarlijk. Koprijders die dit niet willen geloven nodig ik graag uit om zelf eens te komen kijken. Maar goed, even verder tweemaal wachten voor een gesloten overweg en dan waren we in Weert bij Meerssen.
Peter h, Timmy en Ives snelden ervan door omdat Weert nu eenmaal een gemiddelde boven de 30 vereist.
Dus kon de rest op het ‘gemak’ binnenrijden. Dat was evenwel zonder Michel gerekend die het nodig vond om bijna in de mais te gaan rijden zodat we allemaal flink in de wind zaten. De man zijn oriëntatievermogen begint misschien na te laten maar zijn streken daarentegen.
Deelnemers Ives, Olga, Roos, Timmy, Yolanda, Gilbert, Mark B, Roger, jan, Peter h, Michel, peter A.
 

Weert op een zonnige zondag.
Het beeld van de dag was toch de aankomst aan de Sjeur toen iedereen gelijk de echte coureurs na de finsh onmiddellijk de gps stopzette.
Waarom dit was? Wel we vertrokken langs het kanaal met Timmy en mezelf op kop. In Eisden nam Tommy van me over en van dan af ging het constant tegen 34 a 35.
Vanaf Neeroeteren werd het wat drukker, maar gelukkig waren we op een vloek in Tongerlo, waar we op de veldwegen richting Kinrooi Molenbeersel  wat meer ruimte hadden. Ives had ondertussen van Tommy overgenomen. Net voor de grens achtte Mark B zijn tijd gekomen, maar zijn “en optrekke” was op dat moment van korte duur. Hij zou dat later in de rit echter goed maken.
Timmy had hem ondertussen op de grote gelegd.  Via stramproy ging het naar Altweerterheide. Van de verkenningsrit herinner ik mij dat het daar ook wel mooi fietsen is. Maar van het uitzicht hebben we niet veel gezien. Tijd voor Roos om eens met haar echtgenoot te gaan praten.  Even voor de sluis in Weert werd  gestopt om bij te tanken.
Op het lang stuk rechte weg van Weert naar Lozen ging de snelheid nog eens de hoogte in. Gelukkig moest er aan het rood licht aan de sluis behoorlijk lang gewacht worden.
En dan konden we de terugweg aanvattten. Via Reppel, Bocholt , waar onze lokale gids Jan ontbrak, naar Beek. Een moment van onoplettendheid en ik was even de weg kwijt. Maar niet getalmd eens op het juist spoor ging het tempo weer omhoog. Richting  opittter, opoeteren, dorne en opglabbeek ging het over wat binnenwegen wat op en af, kwestie van het gemiddelde wat te drukken.  Het werd voor mij moeilijker om mijn tweede positie te houden. Maar uiteindelijk kwamen we aan het station in As.
Plots met eerst Michel en dan Gunter vers bloed op kop. En het zou niet meer stilvallen.  Op het bozzjeng ging Michel doen ,wat hij beweerde  nooit te zullen  doen toen hij die fiets kocht, maar ja ieder zijn plezier.
En zo waren we in de sjeur en drukte iedereen onmiddellijk zijn gps af. Met 31,6 staat Strava dan ook vol met persoonlijke records op de 100 km. Het was een gezellige doening op het terras. En nu we ons  coureurs wanen leek de terrastafel bijna een litterzone. ik kan me toch niet voorstellen dat dat de bedoeling is. Over het parcours van zo'n vlakke rit zijn de meningen wat verdeeld, maar af en toe moet dat ook kunnen..
Deelnemers, Michel, gunter, Roger, Gilbert, yolanda, Roos, ives, tommy Mark, Rony , PeterA
En Timmy die peddelt waarschijnlijk nog altijd onverstoorbaar door.
Volgende week gaan we naar Gemmenich 
 

Met Wout en Eddy stonden er nieuwe gezichten , met alvast de naam van een kampioen aan de start voor een rit naar Henri Chapelle.
Met de wind op kop vertrokken door een ontwakenend Maastricht. De appel valt niet ver van de boom, want zoon Wout zat net als vader aan de juiste kant, mooi uit de wind, wachtend om toe te slaan.
Op weg naar Remersdael was het zover. Peter H voelde dat hij het niet tot boven zou uitzingen er begon er al vroeg aan, om de groep uit mekaar te ranselen. De groep viel uit mekaar en Michel zag zijn kans om ons nog over de Lambada te sturen in rook opgaan.
Over dansen gesproken, van horen zeggen bleek Eddy gezwind mee naar boven te swingen. Maar voor de top had Wout nog een cartouche in de benen.
De rest volgde. Toen ik boven aankwam begon het te regenen.
Via Hagelstein ging het naar Aubel, La Clouse,  op en af totdat we de finaleklim naar Henri Chapelle aanvatten.
Van onderuit was het mooi om te zien hoe er in de hoger gelegen bocht versneld werd. Klimgeiten Wout en Eddy waren eerst boven.
Benieuwd of zij op het stuk in de wind zouden kunnen stand houden.
Karel reed mee op kop, maar of het bewust was om het tempo te drukken weten we niet, maar toen Mark en Peter H op kop reden ging het hard,  langs het amerikaans kerkhof door. Achterin speelde de wind in de hoge wielen van Yolanda.  De regen was ondertussen verdwenen, en in gestrekte draf ging het langs Teuven naar Slenaken.
Af en toe ging de gas helemaal open, alsof er niets meer komen zou.
In slenaken draaiden we niet af naar Beutenaken maar reden we rechtdoor de korte maar steile klim naar Hoogrcruts.  Eerst reed ik 100 meter voor de groep en even later 200 meter er achter.
Ik zag Roger er op zijn allergrootste versnelling en met bijna zijn volledige kledingpakket  aan zwoegen om boven te geraken.
Via wat omleidingen kwamen we in Bunde, waar langs het kanaal de gas nog eens volledig werd opengedraaid.
Karel en Wout hadden eerder in Berg en Terblijt beslist om over Maastricht huiswaarts te keren met de wind in de rug.  In de sjeur bleek het een gezellige drukte, iedereen tevreden ;zij die wilden klimmen hadden hun hart kunnen ophalen en zij die op de grote plateau eens willen doorduwen ook. Plots bleek dat Peter H en Michel nog familiebanden hebben. Tja en toen had er niemand anders meer gelijk.
Deelnemers: Wout, Eddy, Karel, Yolanda, Mark B, Tommy, Michel, Peter, Roger, Peter.
Volgende week proberen we als het een beetje droog blijft richting Sint truiden te gaan.
 

  Verkiezingsdag en vaderdag. Toch willen we dit verslag beginnen met het verhaal van de kikker en de schorpioen.
Het was een warme, zonnige dag en de schorpioen was op een steen in slaap gesukkeld. Toen hij wakker werd, zag hij dat hij op een steeds kleiner wordend eiland midden in de rivier lag. Omringd door alsmaar stijgend water. Plots kwam er een vrolijk kwakende kikker voorbij gezwommen. “Hé kikker, kan je me helpen? Neem me alsjeblieft op je rug naar de oever”, riep de schorpioen. “Vergeet het”, zei de kikker. “Je gaat me onderweg doodsteken. Zo gek ben ik niet”. Waarop de schorpioen reageerde: “Kikkertje toch, dat zou toch heel erg dom van me zijn? Als ik je zou steken dan verdrinken we alle twee. Dan betekent dat ook mijn eigen dood.”
Dat leek logisch en overtuigend genoeg voor de kikker. Hij nam de schorpioen op de rug en begon aan de zwemtocht naar de oever van de rivier. Halverwege voelt de kikker plots een felle steek in de nek. Hij voelt zich verstijven en alle kracht vloeit uit hem weg. Met een laatste inspanning vraag de kikker wanhopig: “Schorpioen, waarom doe je dit nu?”
“Ik kan het niet helpen”, zegt de schorpioen spartelend. “Ik ben wie ik ben en het is sterker dan mezelf
Daarover seffens meer.
Onder een stralende zon vertrokken we voor een rit naar Vijlen. Yolanda die normalerwijze in het stembureau moest gaan zitten was er als een van de eerste. Gelukkig voor Gilbert wist zij ons te overtuigen om even op hem te wachten.
Even voorbij Geul een platte band voor Roos. Tja dat kan niet van haar trainingsritten van de afgelopen weken zijn. Op de bemelerberg werd in groep naar boven gefietst. Het was toch harken om aan te haken. Op de loorberg probeerde Michel Marthe uit haar tent te lokken, om haar papa dood te doen. Haar antwoord was; ik wil me zelf niet dood doen. Ze leert snel. In Mechelen namen we een opeenvolging van kleine vooral hellende wegen naar Rott, Melleschet, Vijlen, Harles. Af en toe deed het toch wel pijn in de benen. En dan volgde nog de klim naar Orsbach. Yolanda stond een tand op 7 te groot, niemand had het gezien maar de pers weet alles. Bovengekomen herinnerde Michel er mij aan dat ik mij het jaar voordien daar  had verreden en hij bood spontaan zijn hulp aan.  En jaar hoor we hebben het geweten. Eerst naar beneden over een slechte weg met weliswaar mooi zicht op vijlen, vervolgens een behoorlijk zware klim en op de splitsing juist voordat het heel steil zou worden stond michel al grijnslachend de weg te wijzen.  en plezier dat hij had toen hij bijna iedereen zag sukkelen. Na een omweg van 20 minuten waren we dan 200 meter verder. en lol dat hij had. Ik had het kunnen weten. Zoals bij de schorpioen:
mensen kunnen  kloten het is wie hij is, het is sterker dan hemzelf.
De terugweg werd aangevat in gestrekte draf. De route werd aangepast om toch nog te proberen op tijd thuis te zijn.
Wat na dat debacle niet meer lukte.
Deelnemers: marthe, Roos, yolanda, gilbert, timmy, michel, peter, mark j en peter A
Volgende week gaan we naar Henri Chapelle, 

​Het weer zag er maar zo zo uit.
Met 10 vertrekkers aan de start voor en rit naar het fort van Battice.
Op het fietspad achter Maastricht om, wat het erg vettig. We zagen er dan ook uit als modderduivels;
Ives had gepast materiaal meegebracht als voorbereiding op zijn tocht tussen de middellandse zee en de atlantische oceaan.
Marthe probeerde haar krachten zoveel mogelijk te sparen. Ze werd niet echt gediend door de aanpassing van het parcours voor een van de vele processies van sacramentsdag in Voeren. Hierdoor kwamen we op het lang oplopende stuk tussen Dalhem en Froidthier  terecht kwamen.
En met een strak tempo vreet dat wel wat energie. Vervolgens nog een paar stukken bergop en dan waren we in Thimister.
Waar we de klim naar het fort van Battice aanvatten.
Op sacramentsdag wordt gevierd dat Jezus in de gedaante van brood en wijn is teruggekomen. Boven was dus tijd om de innerlijke mens te versterken. Of dat ook met brood en wijn is geweest is niet duidelijk maar  Michel had niet gezien dat we aan het fort van Battice waren.
De terugweg werd aangevat een lang stuk in dalende lijn, maar wel de wind tegen.
Om de kelk niet helemaal te ledigen werden de koprijders timmy en tommy gevraagd het tempo wat te drukken.
Yolanda haar helm had ondertussen door de modder dezelfde accentstrepen als haar fiets, helemaal assorti.
Op de terugweg in Maastricht is Roger gevallen over een van de biggenruggen die langs het fietspad liggen.
Zo snel als hij lag, zat hij ook weer op zijn fiets. Hopelijk zonder veel erg.
In hochterbamp werden we gepasseerd door 3 fietser. Ondanks dat zij snel passeerden leken zijn toch niet echt weg te rijden. Mark en Timmy dichten geleidelijk aan het gat.
Door wat obstakels op de weg werd het gat groter, maar toen tommy wegsprong en timmy er achter aan ging waren het vogels voor de kat.
Ives deed ook nog een poging maar, daarover een volgende keer misschien meer.
Deelnemers Michel, Mark B, ives, Mark J, Marthe, yolanda, Tommy,Timmy,  roger, peter A
Volgende week 8 uur,  Vijlen.

Mark en Marthe stonden om 8 uur al klaar aan de sjeur.
Over het vertrekuur  volgt seffens.
Om half 9 vertrokken we richting “de hollander”.
Michel C heeft zo’n goei herinneringen aan de Ballon d’ Alsace, dat hij noodgedwongen gekozen heeeft om een tijdje de elektrische fiets aan de kant te laten.
Via klimmen ging het naar Ransdaal. Marthe stelde haar papa op elk heuveltje op de proef. En als je dan competitief bent, moet je ook achter je dochter aan snellen.  Op de lange klim naar Kruishoeve ontfermde Roger zich over de achterblijvers en voorkwam hij dat Michel afdraaide. Het is ooit andersom geweest zei michel lachend.  Via Ubachsberg, Mingersberg, ging het met Mark en Mark op kop naar Mechelen en Schweiberg. Ook yolanda, Jean  en  Jan ( na een lange afwezigheid) deden hun duit in het zakje of hun zak in het duitje.  Frank na een nog  langere afwezigheid volgde. Timmy had ons in het begin van de rit al verlaten.
De terugweg werd aangevat en Ingberg werd dit maal links gelaten.  Op het fietspad naar Valkenburg was het achter in de groep opletten geblazen. Maar zonder kleerscheuren kwamen we aan de finale klim langs de camping. Marthe wou haar papa even sparen, maar reageerde erg vlot toen het vuur aan de lont werd gestoken. Boven was het even wachten op Michel, hij was in het rusthuis beneden even gaan zeggen dat ze geen kamer voor hem hoeven vrij te houden.
En zo waren we om iets na 12 terug na een mooie rit.
Deelnemers Yolanda,  Mark b , Roger, Michelc, Mark j, Marthe, roger, jan, Jean, Frank, timmy, peter A
 
Na de rit werd op het terras het vertrekuur besproken.
Het is duidelijk dat dit thema de laatste maand een hot topic is geweest.
 
Misschien is het aangewezen dat we hier toch even opsommen waar we als club voor staan, wat onze waarden zijn.
Eerst en vooral zijn we een fietsclub die doorheen de jaren altijd  iets uitdagendere ritten over mooiere parcoursen heeft gehad, dan onze buren. Daarnaast zijn we ook een familieclub. Om die redenen betrekken we de partners bij de clubactiviteiten en zorgen we dat we op zondag om 12 uur terug zijn. Onze vorige voorzitter bracht orde en structuur, zodat voor iedereen duidelijk was wat stond te gebeuren en er niemand een half uur te vroeg stond. En tot slot fietsen we hoffelijk en proper, hetgeen  betekent dat we respect hebben voor andere weggebruikers en ons afval mee naar huis nemen.
 
In de bespreking over het vertrekuur is de laatste weken vooral gekeken naar persoonlijke voorkeuren, ten koste van de orde en duidelijkheid. Mensen die veel kunnen fietsen door de week vertrekken liever iets later, mensen die door de week moeten werken willen ook de mogelijkheid hebben om bijvoorbeeld eens naar Battice, Melen, Moresnet of eender waar te fietsen.
Het is vooral belangrijk dat deze twee visies het plezier van het fietsen  van de andere niet in de weg moeten staan.
Mij leek het een  optie om in 2 groepen te fietsen, zodat niemand moet inboeten. Uiteindelijk is afgesproken om toch in groep van start te gaan om 8 uur.
Voor volgende week staat het Fort van Battice geprogrammeerd.
Maar nogmaals als mensen moeite hebben met dit vertrekuur, blijft de optie om een dubbele kalender voor bijvoorbeeld  de vroege vogels en de mooislapers op te stellen..

​
 
 
 
 

t de nodige twijfels of ik wel zou kunnen fietsen vertrok ik op donderdag morgen naar Rimbach pres Geubwiller.
De dag voordien hadden Rony H, Roger Gr, Gilbert, Yolanda en Mark B al de Grand Ballon beklommen. Michel u deed het rustig aan en Ives en Olga en Timmy en Roos arriveerden pas laat.
 
Terwijl wij vrij vlot tot in Colmar geraakten fietste het peloton gezwind naar boven in Trois Epis en zoals te verwachten was snelden koprijders Roos en Timmy langs de vooraf aangegeven bevoorrading bij de bakker naar de top van de klim. Nog straffer was dat iedereen hen volgde zodat ze op hun tellen moesten terugkeren om iets te eten te vinden.
Het was nog vrij frisjes maar op de terugweg door de wijnvelden met van die venijnige knikjes in klaarde het op.
Michel en ik waren ondertussen naar de Glashutte gewandeld.
Toen wij terugkwamen aan het hotel hoorden wij verhalen van de zeer zware slotklim naar het hotel, net alsof ze de lavaredo beklommen hadden. Ik zag Michel denken: ze kunnen wat doen voor een beetje en wacht maar, ik zal ze nog wat laten zien.
’s Avonds stond er kalf op het menu. Het was om van te smullen.
De sfeer zat er goed in en bij mij vloeide de drank iets te vlot. Ik zou s anderdaags toch maar een kort ritje doen, althans dat was het idee.

Vrijdag stond de koninginnerit geprogrammeerd.
Met als eerste klim de hartsmannwillerkopf, een behoorlijk lastige klim, naar een militair kerkhof op het zuidelijke uiteinde van de route des cretes.
Michel begeleidde mij naar boven, maar zijn fiets begon hoe langer hoe meer lawaai te maken. Bleek zijn crankstel los te komen. Met wat hulp van een jonge franse coureur werd het euvel even verholpen. Maar boven op de top waar wij werden opgewacht door de rest bleek het probleem niet weg te zijn. Met de hulp van een Vlaamse buschauffeur en Ives en Timmy werd de fiets hersteld. Dan volgde de mooie afdaling met enkele oplopende stukken naar Col d’ Amic. Ives en Timmy snelden naar beneden. In hun zog volgden Roos en Olga.  De oudere garde deed het iets rustiger aan.
Even binnendoor en dan volgde de klim naar Geishouse. Een onbekende klim die ik absoluut wilde doen en hij zag er zo mooi uit als de kaart deed beloven. Yolanda snelde naar de top. Mark geraakte wat achterop en draaide op een bepaald moment nog verder naar boven op zoek naar een ander kerkhof.
Wij wachten op de top terwijl Timmy en Ives hem gingen zoeken.
Ondertussen kwamen van de andere kant de ‘pussyriders’ omhoog gereden. Olga supporterde uitbundig voor de mannen in hun roze pakjes.
Toen Tommy hun ’s avonds ging googleen was het duidelijk waar zij hun snorren hadden gehaald.
Michel zijn fiets had ondertussen terug een probleem met de ketting die telkens afliep. Hij kon nog mee afdalen naar Saint Amarin en zou daar opgepikt worden door Gilbert die die dag de fiets aan de kant had gelaten.
Door het vele tijdverlies werd er besloten om de rit in te korten en over de Markstein en Grand ballon terug huiswaarts te fietsen.
​
Terwijl ik op de Markstein sterren zag reed Roger vrij onverwacht,  op de grote plateau de kopgroep bestaande uit Roos, Timmy en Ives voorbij. 
​Net voor de top werd het terug wat steiler en moesten die drie goed samenwerken om Roger terug te pakken te krijgen. De mannen waren zo diep gegaan dat Roos hun vloerde in de spurt.
Toen ik aankwam was het gezellig toeven op het terras. Na enkele cola’s te hebben genuttigd muisde ik er echter vandoor om met een voorsprong het stuk naar de Grand ballon aan te vatten. Ik lag nog maar net in het gras of daar kwam Tommy al aangesneld.
Boven werd er geposeerd voor de foto en dan volgde de afdaling naar Col d’amic en door het slingerend boswegje, voor de een beangstigend voor de ander een genot.
Beneden werd gewacht om samen de klim naar het hotel, die door  Michel Ivan de verschrikkelijke was genoemd aan te vatten.  Net voor het steilste stuk voelde ik een kramp opkomen, dus maar snel besloten om even voet aan grond te zetten.

Op het menu stond eendenborst. Ondanks de malsheid van het vlees moest mijn buurman Tommy mij bijna assisteren om mijn vlees te snijden, zo schoot de kramp tgv uitdroging, ondervoeding of uitputting tot in mijn vingers.
Ives was jarig en dat werd gevierd.
Ives en Olga, die 12 jaar geleden samen met de club op huwelijksreis naar de vogezen kwamen , zouden ons in de nacht verlaten omdat zij op een trouwfeest in Maaseik werden verwacht de dag nadien.
 
Voor de laatste dag stond voor de groep een rit over de col d’amic , col de hundsruck en de ballon d’alsace op het programma.
Michel C zijn elektrische fiets was ondertussen defect. Dus besloten Michel en ik met de wagen tot 20 km van de voet van de col te gaan en met de koersfiets naar boven te gaan.
En een uurtje later reed ik achter Michel aan naar boven. Ik moet zeggen er is toch wel een verschil met meer dan 20 jaar geleden toen we samen voor het eerst een col beklommen.
Waar hij vroeger op de gemakkelijkere stukken zou groter schakelen en al achterom kijkend grijnslachend zou versnellen bleef hij nu mooi rustig in zijn cadans. Op een drietal kilometer van de top kwam het besef dat hij op 79 jarige leeftijd de col waar zijn groot idool  Merckx destijds brandhout maakte van Altig, zou ronden.
De uitgestippelde route sloeg 2 kilometer voor de top naar links. Geen haar op het hoofd van michel dat eraan dacht om niet die laatste 2 kilometer ook te doen.
 
Een prestatie waar hij terecht fier op mag zijn. En dat hebben de mensen op de top geweten.


​

​Nadien daalden wij terug af naar de route om rest op te wachten.
Timmy en Roos, met de glimlach verschenen als eerste, gevolgd door een strijdende Yolanda, Tommy, Gilbert, Roger, Ronny en Marc  
Ze hadden zich goed gegeven.
En gezien we allen een dagje ouder worden , (of de rittenmeester een softie ) werden zij op de terugweg met een 70 kilometer grotendeels in dalende lijn over rustige wegen beloond, naar de voet van de klim naar het hotel.
 
Michel U was ondertussen op zijn eentje gaan fietsen en wijn gaan proeven. En aan zijn strava bestand te zien, zaten er enkele eigenaardige krulletjes in zijn traject.
Michel c had woord gehouden en op de terug weg naar het hotel stond hij erop om aan de voet van Ivan de verschrikkelijke afgezet te worden. En ook deze reed hij zonder hulpmotor omhoog.
 
Tijdens de ‘prijsuitrijking’ werd hij dan ook meer dan  terecht samen met Timmy en Roos op het podium gehaald. En dat Elza gelukkig was met de mooie trofee spreekt voor zich.
 
En zo naderde het einde van onze mooie fietsvakantie in prachtig weer en goed gezelschap.
 
Het was voor mij de tiende maal om dit te organiseren en met de Hartsmannwillerkopf hebben we in clubverband alle kilimmen naar de Route des Cretes van noord naar zuid, met name col des bagnelles, col de bonhomme, col de calvaire, col de slucht, route des Americains, Platzerwasel, Markstein, Col d’amic opgefietst. Tijd om een hoofdstuk af te sluiten en de fakkel, om een fietsvakantie te organiseren om persoonlijke redenen door te geven.
Bij deze wil ik dan ook reclame maken voor een bloeiend bedrijf in overname, waarvan ik mezelf in de toekomst zeker tot het klantenbestand wil rekenen.

Veel wind. Aan de start vroeg Ronny B, die de laatste weken tot een vaste waarde is uitgegroeid,  zich af waarom zo weinig leden fietsen. Tja Ronny, dat kan alleen jij weten.
Met de wind vol op de neus vertrokken langs het kanaal.
Op het fietspad tussen Lanaken en Veldwezelt was het zoeken naar een plekje uit de wind.  Jean liet het niet aan zijn hart komen dat hij een jaartje ouder is geworden en op de grootste plateau trainde hij tegen de wind in erop los. We zochten even verder de beschutting van Maastricht.
In Neerkanne  een platte band voor Yolanda. Dat is ook een manier om van kop af te komen. Het is toch wat met die vrouwelijke fietsers en hun echtgenoten de laatste weken.  De heren hebben het nieuwste materiaal en op de  fietsen van hun vrouwen staan  of platte tractor banden of tot op de draad versleten banden.  En achteraf beweren ze het tegendeel en ondertussen bestellen ze een nieuwe auto en niet zomaar een,  maar ene zonder pinkers! 
Lorenzo herstelde evenwel  zonder mopperen het euvel. Jean en Michel werkten samen om iedereen met een glimlach op de foto te krijgen en dan ging het verder door richting de halembaye. Op het vals plat stuk was er altijd wel een die het tempo ging opdrijven.  Gelukkig had ik van dat probleem op de Halembaye zelf geen last meer.  In de bergaf waaide het blijkbaar nogal fel, maar als je met een kilo extra vast op je fiets zit, voel je daar niet veel van.  Voor Moelingen draaiden we af naar Eysden. De beklimming naar Sint Geertrui leek aanvankelijk met de wind in de rug mee te vallen, maar boven was het puffen en zweten.
Het vervolg was  met de wind hoofdzakelijk in de rug naar de Sjeur. Veel gegadigden om kop te doen. Voor we thuis waren moesten we nog de Kruisberg over.
Moe, maar voldaan was het genieten van een stuk vlaai van de jarige.
Deelnemers Jean, Yolanda, Danny, Roger, Lorenzo, Michel, ronny B, Peter a

Eben Emaal 3/12/2023
 
Door het vriesweer was ik een beetje later aan de start, mij vee had namelijk eerst nog water nodig.
Op de brug kwam ik Leon al tegen. Hij zei iets in de trand van : “do es neemend”.
Peter h  had mij evenwel gebeld dat hij ook ging fietsen. Dus daar maar even langs gegaan. Hij kwam me samen met timmy en Roos tegen. Zij waren wat later omdat Timmy zijn band nog had moeten oppompen., Ja de zijne wel.
Vol goede moed met de wind op kop vertrokken. In Rekem maakte we een ommetje door het historisch stadsdeel om even de wind de ontlopen, en dan verder naar Lanaken.  Voorbij het industrieterrein draaiden we linksaf ,het wegje door het veld naar de grens in Veldwezelt. Een beetje spelen met de wind. En opeens zaten we in een post van de veldrit.
Timmy had wel zijn band opgepompt, maar Roos haar traktorbanden stonden zo plat als iets.  Peter H, is zo’n behulpzame man dat hij prompt zijn eigen lichtlopende wielen aanbood.
Wielen eruit, wielen erin, banden bijpompen, …. Op het koudste plekje van gans de rit. Dus verderop maar even de beschutting zoeken van Maastricht. Via Kanne naar Eben Emaal en dan de nieuwe Halembaye omhoog. De wind duwde ons naar boven.  Aan de voet leek mijn tempo dan  ook  te traag te zijn. Maar bijna boven hoorde ik achter mij een gezucht en gekreun, ik heb niet durven omkijken.
De rest van de rit verliep evenwel met de wind vol  in de rug. Op weg  van Zussen naar Vroenhoven was het nog even opschrikken door een grote bevroren plas
Even door het veld en dan in gestrekte draf verder naar de Sjeur.  
Maar 4 deelnemers, Roos, Timmy, Peter en Peter, ondanks dat het de mooiste dag was, waarin we de laatste 2 maanden gefietst hebben.

Kinrooi, 26/11/23
 
Met 6 mensen vertrokken voor een vlakke rit. Over de hollander naar Maaseik, even moeten omrijden voor wegenwerken op de parallelweg naar Urmond.
Maar met de wind links achter bolde het als een trein. In Maaseik gingen we de Maas terug over om langs Aldeneik onze weg verder te zetten naar Kinrooi en Ophoven. Hier was Michel even het noorden kwijt en reed hij pardoes een doodlopende weg in waar hij zich al eerder heeft vastgereden. Tijd voor een banaan of plaspauze. Volgens yolanda kan ons dat 500 euro per persoon kosten.
In Voorshoven was Mark ook het noorden kwijt.; groot protest toen hij naar het noorden afdraaide naar Tongerlo om daar de weg langs het kanaal te nemen waar we juist langs waren gereden.  
En dan gingen we onze weg verder zetten met Mark en Michel op kop. Beide heren willen wel kop doen, maar deden dat wel op zo’n manier  dat je nog in de wind zit.  Of we dit aan een slecht karakter of rekening houdende met voorgaande, beginnende dementie moeten toeschrijven? Wie zal het zeggen
Langs het kanaal keerden we huiswaarts. Mark en Bouj deden het laatste kopwerk. Jean reed nog een blokje verder naar Rekem.
6 deelmers: Yolanda, Mark B, Jean, Rony b, Michel en Peter A
In de Sjeur werd er geklonken met de uitdrukking “wintermiles summersmiles”
We werden nog vergezeld door Peter H, die ditmaal niks aan zijn fiets heeft.
Blijkbaar zijn er een aantal mensen met een fiets of sportdip. 
Tja …over 164 dagen staan we aan de voet van de Grand Ballon. Binnenkort doen we nog een bijbestelling aan kledij. Ik heb bioracer alvast laten weten dat ze een aantal grotere maten mogen voorzien.
 
Maar gene paniek en  om ons frans alvast een beetje te oefenen:
Een citaat uit Règles d’or pour la via quotidienne:
 
Tout ce que vous faites, faites-le avec amour ou alors ne le faites pas ! Car ce que vous faites sans amour vous fatigue, vous empoisonne même, et ne vous étonnez pas ensuite d'être épuisé, malade.

We stonden aan de sjeur en beseften dat de wind ons parten ging spelen, maar koud was het niet. Michel had een drielandentocht in gedachten, om 9u stipt waren we weg. Het eerste deel was aangenaam, dat wil zeggen wind mee. De snelste kilometers zitten vaak in het laatste uur, vandaag was het eens omgekeerd. De omgeving van Sittard en Selfkant was grotendeels onbekend terrein. Men spreekt er Duits, en het was er eveneens volop herfst. Michel vond de blaadjes maar niks, ze vielen te massaal van de bomen, wij vielen gelukkig niet. Zo vredig als het was bij wind mee, zo discutabel was de positionering bij wind tegen. We zaten te veel links of rechts van de weg. Iedereen had er zo zijn gedacht over, zo hoort het natuurlijk in wielerland. Eenmaal Nederland binnen, begon de aarde te glooien. Op zich is dat niet verkeerd, juist de stukken bergop in open veld en met wind tegen, hakten er wel in. Toen toonden Jean en Danny hun Flandrien krachten, de ene berekend en de andere op gevoel. Toen de wind wat ging liggen, begon de regen ons te treiteren. De regenprik was van korte duur en Beek kwam in zicht. Daar slingerden we nog even van rotonde naar rotonde. Met de snelwegbrug in het vizier plaatste Jean een kleine versnelling. Roger liet begaan, een grote coureur weet zijn moment te kiezen. Aan de voet van de brug kwam Roger van achter uit, en arriveerde samen met Jean op de col du Canal Guillaume-Midi. Peter had met zijn tweewieler een alternatief rondje gereden, en sloot aan voor het rondje in de sjeur. Het peloton bestond vandaag uit Danny, Roger, Leon, Jean, Jolanda, Gilbert, Marthe, Michel, Ronny B, Lorenzo, Mark.

 
Het is al even geleden dat er hier nog een verslag verscheen maar dat betekent niet dat onze club niet “alive and kicking” is.
We hadden we een zeer geslaagde clubactiviteit met het bowlen en eten,  er is er een vakantie voor 2024 jaar gepland , …
Maar bovenal fietsen we elke zondag. De afgelopen weken waren we , niet altijd in droge omstandigheden, in Tongerlo, Merkbelbeek, Tongeren, Berg en Terblijt, … en er gaan geruchten rond over afspraken om in 2024 als eerste in  banneux te zijn : de banneux 24 challenge.
 
Op 12/11 stond Ubachsberg gepland. Ikzelf moest al mijn band vervangen voor het vertrek en was buiten adem. Mark nam het commando van de rit over en loodste ons langs de mooiste hoekjes naar Ubachsberg. Ik zei onderweg nog steukend tegen  Michel dat zouden wij nooit durven , als je boven bent weer onmiddellijk terug naar beneden en dan terug naar boven. Via Klimmen naar de Kruishoeve. Net voor de top even stoppen voor een banaan en dan terug naar beneden naar Winthagen. Op het steile stuk met de naam Welchelderberg lag ik samen met Gilbert meer dan 25 seconden  achter zodat we niet meer op het filmpje van Michel kwamen. Dat is ook een manier als je niet in beeld wilt komen. Ik denk zelfs dat de cameraman bewust uitzoemt om het gat groter te laten lijken..
Op weg naar de Molen richting cafe Bernardushoeve dienden we even rechts te houden voor een coureur die ons voorbij stoof. Roger liet het echter niet gebeuren en reed het gat in een ruk dicht. De jongeman keek achterom en dacht rekening houdend met het klimmerspostuur van Roger  meer kans te maken als hij  links af draaide en een afdaling zocht. Wij besloten rechtdoor te rijden. De rest van de rit ging aan een gezapig tempo op en af.  Achterin de groep besefte ik opeens dat ik vandaag bijna de jongste in de groep was net zoals  toen ik 27 jaar geleden in november voor het eerst met de fietsclub meeging.  
Een aantal van de mensen die er toen bij waren, waren nu ook present. Een enkeling zag er nu beter uit dan 27 jaar geleden.
Deelnemers: Michel, Jan, jean, Lorenzo, Ronny B, Patrick C, Yolanda, Leon, Gilbert, Mark B, Roger, Gunter,  Peter
 

Voor een ritje naar Voeren waren er toch 7 mensen boven water gekomen.
In vroenhoven verlieten we het kanaal. Het moment voor gilbert om de groep te verlaten en de ”beklimmingen” rond tongeren te gaan opzoeken.  Wij vervolgden onze weg naar Zussen. We werden echter onmiddellijk gepasseerd door een groepje met een mooiere uitrusting.  Rony die op kop reed versnelde onmiddellijk met de bedoeling om het gat dicht te rijden, niet om de truitjes te bestuderen maar zodat hij uit de wind kon zitten. In de oplopende strook moesten we echter even inhouden en de mannen laten rijden.
Na de afdaling van de nieuwe beklommen we de oude halembaye en we kwamen bijna samen in groep boven. In de voer volgden we een grote tractor richting Schopemerheide. Als het niet de mooiste  is, dan is het toch wel de zwaarste beklimming in belgisch Limburg. Rony, snelde van ons weg,  yolanda probeerde te volgen, Mark B en ikzelf waren maar wat blij dat we op de lange uitloper nog iets konden zeggen, jean pufte en kreunde na 6 weken inactiviteit en jozef ons toekomstig lid, wist niet wat er stond te gebeuren.
Boven op het bankje werd er even gerust. Het moment om mouwtjes of overjasjes uit te doen.
Als er iemand de komende weken passeert de mouwen die er liggen mogen terug aan Jean bezorgd worden.
De terugweg werd aangevat. Ondank of mede door het mooie weer waren de trekvogels nog niet op route en hadden we een probleemloze terug rit . zodat we ons ongestoord en zonder incidenten  klokslag 12 uur ons op het terras neervleiden.

​Met 9 uur een nieuw vertrekuur.
Rony had bijgevolg  tijd genoeg om rond de sjeur al wat rondjes te draaien. Mark j had al goed moet geven om op tijd te zijn. Beiden heren waren dan ook al opgewarmd en dat was te voelen. Op weg naar Schimmert waren we opeens Noël kwijt.  We dachten voor een sanitaire stop maar we hebben hem ook na een tijd wachten niet meer teruggezien.
Om de verloren tijd in te halen reden we over de grote weg van Schin op Geul naar Wittem, het ging iets rustiger totdat er ons ene voorbij stak.  Dat konden de heren toch niet laten gebeuren.
Gelukkig ging de man de andere kant uit. We beklommen ondertussen Schweiberg. Van horen zeggen weet ik dat Tommy  iets te vroeg  dacht boven te zijn. Boven was het even bekomen. Gelukkig konden we genieten van de afdaling van de Loorberg, die daar vlak bij ligt, merkte peter H op. Als je goed rijdt ligt alles kort bij mekaar. Op weg naar Euverum met de wind in de rug konden  Peter en Peter, eindelijk  het tempo regelen.
Dan volgde een tweede beklimming naar Reymestok.  Ondertussen was het duidelijk dat de 2 gastrijders die we deze morgen hadden opgepikt een vader en zoon, Crijns  uit Kotem waren, met connecties met de familie van onze voorzitter en die de ambitie hebben om meer met ons mee te fietsen dan onze voorzitter.
Op het stuk langs het kanaal van Voulwammes naar Geulle werden wat speldenprikjes uitgedeeld.  Tommy kon het echter niet aanzien en snelde onmiddellijk iedereen voorbij om zich nadien te laten inlopen om te profiteren in het wiel van  Stoneman Danny, die zijn naam eer aan deed en Peter H.  Ik hoorde de tv commentatoren nog zeggen als je dan toch zo goed bent, dan wacht je langer of rij je ook door, want nu heeft iedereen het gezien.
Op het fietspad verderop was het druk zoals de laatste tijd. De koprijders gebruikten evenwel hun verstand zodat we veilig binnen reden.
Deelnemers, yolanda, gilbert,  danny, mark j, rony, tommy, peter, 2 gasten en peter.
 

Maasmechelen fietst vandaag en dat hebben we geweten.
We stonden met 100 man aan de kerk van Mechelen, voor een groepsfoto en een gesponserde reep van de Decathlon.
De gemeente was blij om 3 ritten voor te stellen: 25, 70 en 90 km.
Wij reden in de hoogste klasse, onder de vleugels van Marc die een gevarieerd parcours had uitgestippeld.
Met een mix van Itzu en Megro shirts in ons kielzog, vertrokken we helemaal... tot aan de Oude Bunders.
De eerste platte band was een feit en na 10 minuten herstartte de karavaan definitief om ander grondgebied te verkennen.
Grondgebied is op zich geen verkeerd woord, want door de regen van voorbije nacht stapelde de grond zich overal op: op onze fiets, op onze kledij, en in mijn geval op mijn bril.
Iedereen had dus spikkels op zijn shirt en misschien daarom dachten de triatleten dat ze toch kopwerk deden: niets is minder waar, Chasse Patate klaarde de klus.
Na een korte nacht was Peter H al van 8u op, en toch fietste hij vlijtig mee. Dat verdient respect maar de rit is nog lang.
Na Moppertingen volgen alle deelgemeenten van Riemst, samengevat is dat allemaal mooi grondgebied. In de buurt van Bitsingen volgde de klim van de dag, wie graag klimt kon daar zijn hartje ophalen.
Vermeldenswaardig is ook het nazomerzonnetje: zowel tijdens het fietsen als tijdens het wachten bij een tweede platte band, zorgt zij voor een gemoedelijke sfeer.
Toen we vanaf Vroenhoven op wat grotere wegen belanden en het laatste uur ingingen, schoot het tempo fors de hoogte in.
Peter H kreeg dat in de smiezen en hij koos in Neerharen een wat kortere weg naar de Sjeur. Onze focus lag zo bij het tempo dat we 't pas aan de brug van MM in de smiezen hadden.
De brug van MM was ook het moment dat Itzu de kop overnam, voor dat kopwerk moeten we hen nog bedanken.
Voor de volledigheid geef ik mee dat geen van de platte banden voor Chasse Patate waren. Tenslotte -ik durf het bijna niet te schrijven- is één fiets met een stuk minder in MM gearriveerd. Zonder in detail te treden, beperk ik me nog tot het oplijsten van de deelnemers van vandaag. In willekeurige volgorde zijn dat Tommy en verder Marc, Timmy, Peter H, Roger, en Mark.

Pas om 12 u 20 waren we terug aan de sjeur. Hoe kwam het vroegen Peter en Tommy. Tja volgens Rony kwam het door Michel die omdat we in aubel een onbekend wegje hadden genomen ook  op de terugweg  in de Voer ook een nieuw wegske wilde nemen maar helaas helemaal terug naar Warsage. Michel reageerde onmiddellijk dat het aan de langdurende  herstelling van de platte band van Rony te wijten was in het begin van de rit langs het kanaal richting Vise. Volgens Mark was het te wijten aan de stront aan de schoenen van Gilbert. Tijdens het vervangen van de band had hij in hondenstront getrapt waardoor hij niet meer in zijn pedaal kon.  Het duurde dan ook even vooraleer hij zijn schoen terug proper had. Volgens Gilbert had michel zo lang op de bank gezeten dat er een gat in was van het op en af schuiven. Volgens mij was het te wijten aan het tijdverlies toen Noel zijn drinkbus weggooide na uren kopwerk.  Noel dacht dan weer dat we nodeloos tijd verloren door de paarden op het fietspad en de hopen stront nadien. Volgens Yolanda was  het te wijten aan een niet aangekondigde bevoorrading aan het limburgs water., wat ze zelf gemist had. En zo hadden we allemaal stront aan de knikker. na een plezante rit naar Aubel. Volgende week zondag om 8 u 3 0 Maasmechelen fietst. Verzamelen aan de kerk.

De zon brak nog niet echt door de laaghangende wolken aan de start, dus maar snel op zoek naar hogere oorden. Met Mark j en Roger op kop vertrokken den Hollander op.  Het tempo zat er goed in benieuwd of ze dat zouden kunnen volhouden. In valkenburg werd de optie Cauberg gekozen. Waarom heb ik dat nu weer gedaan vroeg ik mij al af na 20 meter.  Maar uiteindelijk geraak je overal boven. Op weg naar Ingber hadden Rony en Karel overgnomen.  Het was aanklampen geblazen.
Het tempo zat er goed in benieuwd of ze dat zouden kunnen volhouden. Voor Ingber draaiden we naar links richting Keutenberg. Boven op het plateau was het erg mistig.
In de afdaling naar Gulpen was het dan ook oppassen geblazen om niet uit de bocht te vliegen. Rony slaagde hier wonderwel in maar was even verder te ver doorgereden en zou moeten terugdraaien iets wat hem tijdens de rit nog zou gebeuren.  In Wittem draaiden we af naar Eys. 
In de strook omhoog bleek duidelijk dat Roger in het begin van de rit zijn pijlen had verschoten. Hij zakte achteruit om dan een platte band als excuus in te roepen.  Karel en ikzelf waren maar wat blij met de rustpauze. De zon was doorgekomen en het zweet dreef over mijn rug af. 
Mark j maakte van de gelegenheid gebruik  om zijn bovenlichaam te trainen door oefeningen te doen met Roger zijn fiets. 

​

Het resultaat is rechtevenredig met het gewicht van de fiets van roger.
​ ​

Even later waren we terug op weg om vanuit Eys de  cote de trintelen, waar Valverde ooit serieus viel tijdens de tour, te beklimmen.  Karel wist nog goed dat je boven beter niet gaat plassen, dus maar snel verder naar Bosschenhuysen en dan nog eens op en af naar Simpelveld, Huls en langs de molen naar mingersberg. 
Boven net voor de top van de Fromberg stond Roger terug plat. Hij had ditmaal een beter uitzicht gekozen. Maar een bandje, pomp  of bommeke had hij niet meer bij.  Gewicht besparen.  Naar verluid heeft hij al zijn geld in de staatsbons gestoken en kon een bandje er niet meer van af.  With a little help from your friends was het euvel evenwel verholpen, maar niet voordat Rony die al door gereden was de fromberg langs de andere kant had beklommen.
Op de volgende helling in Klimmen stond Roger terug plat.
Raar dat hij alleen maar in de bergop merkt dat hij plat staat.
Na een zeer grondige inspectie vond Gilbert het stukje ijzerdraad in de band. Met wat geleend materiaal kon Roger zijn weg verderzetten. Karel wil niet de naam hebben dat hij met geplakte bandjes rondrijdt en schonk de gebruikte bandjes aan de cafebaas. 
Op weg vanuit Elsloo leek het erop dat Michel van club wil veranderen. Hij had nl een groep voor hem zien rijden en snelde er vandoor. Het tempo zat er goed in, benieuwd of hij dat zou kunnen volhouden.  
In de sjeur bleek dat je beter kan investeren in reserve materiaal voor Roger dan in de staatsbons. Met een groot gebaar en een dito divident werden de gemaakte kosten vergoed.
Deelnemers: michel, roger, rony, gilbert, yolanda, mark j, karel, peter a
Volgende week aubel en de week nadien maasmechelen fietst.
Aan de sjeur werden we nog vergezeld door peter h en tommy. Toch wel straf met die mannen van de A; in het voorjaar rijden ze alles kapot hun fietsen incluis, ze kunnen dan  een tweedehandsmarkt in splinternieuwe maar versleten treks,   beginnen en als ze iets minder zijn komen ze niet meer mee. Kwestie van wat discussie op gang  te krijgen!

 11 Mensen aan de start. We vertrokken langs het kanaal tot aan de Richelle. Hier was Tommy blij dat we links afdraaiden en niet rechtsaf naar Sarolay. De rest van de rit zou ik hem blijven plezieren met de voor hem juiste keuzes. Na de Richelle volgde de lange beklimming naar Blegny en vervolgens Bolland. Op de cote des doyards had Michel in de gaten dat het flukse van de koprijders op de Richelle al een beetje verdwenen was en hij besloot het anders aan te pakken, nl op eigen kracht. De brave man zit al 2 maanden foto's op te sparen voor als Roos nog eens meekomt. Tja op pukkelpop was de hoofdact van de zondag ook niet komen opdagen en moesten de fans met een vervangact genoegen nemen. Het wachten beu besloot hij op de volgende steile klim de voie de hougnes om het anders aan te pakken en filmde hij het ganse peleton.  Op de lange afdaling naar Charneux konden we even bekomen. Eens de kermis gepasseerd ging het alweer steil omhoog en vervolgens ook weer steil omlaag door het bois van Halleux. Ik begon ondertussen te vrezen dat de rit een beetje pittig aan het worden was. Maar Mark B wilde er nog wel een klim of 7 bij doen, kwestie van ervan te profiteren nu we nog om 8 uur kunnen vertrekken. Het argument dat Tommy nog nooit de Hallembaye heeft gedaan en dat graag wilde kon ik echter niet weerstaan.  Op weg ernaar toe hielden Mark en Rony het tempo strak. Ik zette ondertussen mijn geld op Roger, Michel geloofde rotsvast in Ives.  Dat we allebei niets van koers kennen en dat je hem nooit te vroeg mag afschrijven bewees Karel door de anderen het nakijken te geven. Had ik toen geweten dat ze zo diep waren geweest had ik boven in de drukkende hitte toch nog wat langer moeten staan recuperen.  Nu had Ives wel een excuus, zijn wiel slingerde doordat hij een gebroken spaak voor vetrek met toille hersteld heeft. Toch maar opletten dat daar geen accidenten van komen. Over toille gesproken , hoe zit het eigenlijk met mijn rolletje ? Of Tommy nu blij was met het omhoogrijden van de Hallembaye of niet is mij nog niet duidelijk.
OP de terugweg regelden Mark en Tommy het tempo.
Volgende zondag een laatste keer dit jaar om 8 uur voor een rit naar Moresnet.
Deelnemers, yolanda, gilbert, michel, rony,  ives, , roger, timmy, tommy, mark b, karel , peter   
In de Sjeur kondigde Yolanda nog aan dat we allen 28 oktober moeten vrijhouden voor .....? 

Na 6 weken inactiviteit stond ik met een klein hartje aan de start. het was niet echt mijn bedoeling om de rit uit te zetten maar er waren blijkbaar ook geen andere kandidaten. Met 8 mensen vertrokken op het fietspad achter maastricht om. In de lange klim naar Sint Geertruid viel Karel plat. Het zweet gutste hem onder de hem uit. Ik ben hem nog altlijd dankbaar en kon op mijn gemak naar boven rijden. Via Libeek kwamen we boven in de Planck. Roger kwam regelmatig eens afgezakt om te piepen hoe het met mij ging. Boven in het Rode bos ging het niet zo heel goed. Gelukkig konden we afdalen naar Remersdaal. In remersdaal zoefden Karel , hugo, jan , roger en timmy richting  het kasteel van Obsinnich. Zij dienden om te keren omdat Yolanda e, Rony en ikzelf  al bijna aan de Mariagrot een kaarsje waren aan het branden. het was feestdag voor iets. Boven werd er gestopt om even te bekomen. Het zweet brak uit. Dus maar snel de terugweg aanvatten via Hombourg,  Sippenaeken en Mechelen. de klim naar Ingber was er teveel aan. Omwille van een platte band van Jan konden we boven op adem komen. En een uurtje later waren we terug in Mechelen. Het had deugd gedaan om weer eens met de club mee te kunnen. 
deelnemers: Jan hugo timmy rony yolanda roger, karel, peter

​We stonden met 7 aan de start. Iets minder dan verwacht, maar waarschijnlijk door een aantal stages in het buitenland en door de warmte. En dat het warm was. Karel werd gebombardeerd tot baankapitein van dienst en heeft zich perfect van zijn taak gekweten. Richting Elsloo en toch maar gekozen voor het gevaarlijke fietspad naar Geulle. Om de beentjes te laten wennen werd het parcours een tijdje vlak gehouden tot in ‘s Gravenvoeren. Daarna werd het terrein golvend tot in St. Martens Voeren. Ronny zette meteen de toon en ons uit de wind met een strakke kopbeurt. Boven op de Planck ( des belles filles? ) draaide hij af, want moest op tijd zijn voor de patatjes. Karel nam opnieuw het commando over samen met Tommy, die geen naweeën ondervond van de dag ervoor, richting het rode bos in Teuven. In zijn benen zat geen melkzuur, maar in zijn achterband des te meer. We twijfelden aan de kwaliteiten van het ventiel en daarom werd er veiligheidshalve een binnenband gestoken. Via Sippenaken en Gemmenich naar het drielandenpunt. Ondertussen waren de meeste bidons al leeg en stak het probleem van dehydratatie serieus de kop op. In het spoor van Tommy, Hugo en Karel bergaf en met de wind in het voordeel tot in Wittem aan het tankstation. Daar werd de frigo geplunderd. Het statiegeld op de flesjes hebben we gelaten voor wat het was. We zijn geen Hollanders hé. Terug de fiets op en met een strak tempo richting Valkenburg en via het Ravensbos richting Schimmert. In Beek gaf de eerder gemonteerde binnenband van Tommy de geest. Gelukkig waren er in de ploeg nog exemplaren beschikbaar en Hugo, de mecanicien van dienst, kweet zich weer perfect van zijn taak. Toen we in Kotem wilden afdraaien richting de Sjeur eiste Mieke alle aandacht op met een gesprongen achterband. Wat is dat toch met die tubeless banden ??? Karel was ondertussen naar huis want zijn zoon reed namiddag wedstrijd in Linter. Jan bleef bij zijn dochter wachten op Hugo die Mieke onder de autostradebrug kwam halen met de auto. Heel mooie rit, en iedereen tevreden naar huis of naar de Sjeur. Deelnemers: Hugo, Mieke, Karel, Tommy, Ronny, Roger en Jan.